拨闷无人致酒瓶,哦诗灯下一郎清。夜深笑拍胡床语,忽乱阶前落叶声。
江流夹束午风桑,城郭归来禄步舟。惆怅碧桃歌舞散,黄茅烟里一
迟明向南亩,疏星在檐端。夫出妇亦随,无非分所安。
道旁往来人,下车时一观。问津津不知,仰视飞鸟还。
逻苗远峙夕,濯足荒沟寒。吾惜耦耕好,焉知世路难。
伐鼓收西畬,黄云被江干。聊周代糟糠,作粥欢宾颜。
邻叟携儿来,嬉戏松下关。齐声鼓腹讴,永谢攒眉欢。
古人不可见,空见古人心。春风开我盏,流水到谁琴。
无说可传后,何才敢议今。玉台花信少,扶杖更西林。
鹤避茶烟信有之,买田招鹤是何时。百年睡息深华岳,九曲歌声断武夷。
有客到斋言种树,呼儿插柳当编篱。谁知万里东桥月,梦破罗浮亦有诗。
山林亦朝市,朝市亦山林。两鬓白于旧,三杯狂到今。
子云休儗赋,元亮已忘琴。南山千丈石,可以明我心。
当年台城会,执手多踟蹰。四海一为别,寒暑逝不居。
远意属罗浮,举头望匡庐。胡然金牛谷,奄忽成丘墟。
蜕骨归复土,灵衿存为畬。庶几百代下,攀驾以忘劬。
袁侯西江英,好德眼中无。尺素每欲近,十年不作疏。
磨剑患不快,快则随所须。永愿磨此心,恢恢快剑如。
裛尘朝雨细,透竹夕阳明。
鸟雀知春去,牛羊散晚晴。
官闲端欲老,谋拙漫无成。
堂下清溪水,三逢苹芷生。
我不见蔡子,杜门十日余。
今日叩我门,满手携琼琚。
铿锵写我前,杂以贝与珠。
我愕不知报,低头惊且吁。
读毕致于怀,余光溢衿裾。
坐令箪瓢室,磊荦堆璠玙。
我拙寡所合,甘为不材樗。
嗟君何所闻,屡枉长者车。
我来淮南游,霭霭子之誉。
骅骝走千里,凡马安能逾。
奈予不自量,痛鞭而疾驱。
常忧过所往,疲惫伤吾躯。
愿君少待我,且欲休吾驹。
跳奔舍其群,子乐谁与俱。
俯身援其类,是亦仁之徒。
不然但用我,畏甚将逃逋。
何如少待之,效技供子娱。
我无功名愿,与世日益疏。
反慕古沮溺,穷年事耕锄。
皇皇吾夫子,忧世亦勤劬。
虽然竟何就,孰若安以居。
人生各有怀,未用相贤愚。
得乐愿即止,安能较锱铢。
又疑异所任,劳逸事亦殊。
作歌以讯之,子意当何如。
琬琰非世珍,昔以羊皮换。
嗟君复何求,众弃乃所玩。
十年少游兄,闭口受客难。
二毛才一第,俗子犹愤惋。
人间异巧拙,善琢贵颜汗。
婵娟守重闺,倚市争倩盼。
君胡宝滞货,屡辱访衰懦。
譬犹卧仆涂,更侑觥与散。
球然瑚琏质,磨琢争璀璨。
迟君三年鸣,更用惊我慢。