高楼愁永夜,有月到相寻。抱影同千里,含光拥一衾。
鸦惊还自定,雁远竟无音。惆怅年年客,清辉冷玉簪。
万变相应一句通,十二年来已无口。别余遥指海山归,雁荡峰作师子吼。
此旨明明不覆藏,冥怀自乐有馀光。曹源一滴流千古,宿觉徽猷振大唐。
觌面家风人若问,钓鱼须是谢三郎。
妻子相携失所居,山川迢递更崎岖。
征鸿去去秋风急,惊鹊栖栖夜月孤。
赖有绨袍邻范叔,免教岐路泣杨朱。
归来每忆溪船上,买得鲜鱼酒旋沽。
郁郁文章不称时,岂堪寂寞寄人篱。
早知乱后为儒误,始恨年来入道迟。
春晚茅山犹有术,秋深商岭已无芝。
何当乘此清风去,共看山家未了棋。
紫漠吹落青芙蓉,随风飘堕江之东。瓣开四面花玲珑,化作碧玉千百峰。
倒影翻湖黛色浓,突兀万丈绚青红。曾峦重阜架为宫,五老拄杖碧云中。
子孙诸峰咸待从。尔来一万四千岁,白头昂首啸鸿蒙。
我来经丧乱,九十九寺皆在焚劫中。瀑泉又已枯,秀色灭昌丰。
惟有重崖与叠嶂,苍翠合匝转无穷。陶谢妙述作,幽人不可逢。
长卧龙潭石,醉欲骑苍龙。青鸾未能驭,白鹿已无纵。
夜投东林访远公,殿宇陊剥瓦砾封。诚悬北海残碑在,古佛露坐似惭居尊无寸功。
长萝盖山林蒙茸,天黑虎啸荡惊风。万籁笙竽泻青松,塔铃夜语不闻钟。
宵深月出山径白,虎溪之水鸣潺淙,似闻山鬼说法谈空空。
叠翠倚峥嵘,森然众木荣。两条寒玉迸,一槛暑风清。
幽意凭分泻,微澜更合成。谁知阛阓里,扃户小蓬瀛。
年少不再得,朱颜易凋零。春浓不作赏春去,春风亦笑人无情。
平湖照天浮醁醽,湖边柳色蛾眉青。远山空翠尽烟淡,扁舟画舸何纵横。
金壶有酒君且倾,桑田屡变湖边亭。人生得意且酣畅,羲和六辔无停行。
我吹玉箫对杨柳,君当长歌更挥手。意阑酒尽各自归,荣辱于人复何有。
神仙休鍊九转丹,焦身苦思良为难。不如逢春对酒但适意,且与笑乐开心颜。
文彩垂星虹,欲献明光宫。琉璃水沉紫烟润,花生彩笔摇春风。
行行辞家几千里,交游每结青云士。尔来客舍依我邻,夷说悠德不归意。
燕山五色雪舞花,大河一夜回仙槎。故园桂松色依旧,人民城郭还惊嗟。
丈夫平生。
入夏惟忧旱,秋来却浸霪。
风声连海响,山气与云深。
望岁丹心切,忧时白发侵。
旅中无别事,隐几自长吟。
夜深寒月照窗纱,忽忆林逋处士家。
鸥鹭正眠烟树冷,不知谁可伴梅花。