草木一何情,荣悴皆有时。
飒飒凉风至,一夕失华滋。
壮士抚萧长,慷慨令心悲。
流光日以迈,西风生别离。
渺渺愁予怀,此怀谁能知。
前年出城西,祖饯长者辙。绿鬓豪伟郎,还镳共炎热。
蜀道非天涯,暂离非永诀。况乃赴官期,留者思奋决。
人情殊易堪,信未恶时节。今晨西城出,景物旧森列。
金莲认高楼,感叹成哽咽。不见昔年人,还为昔年别。
此别异昔年,骨月心欲折。此行异昔年,衰蹇方折阅。
聊为稻粱谋,途窘计所拙。人生足忧患,乐事多歇灭。
连年琼芘卷,荒寂人迹绝。况我薄命人,悲辛复何说。
绛彩酣春色,娇香腻午风。谁云蜀江浪,不与武陵通。
度朔千年在,玄都一夜空。妆台意无尽,馀恨满青铜。
水浊不见石,云深欲无山。利欲酷似之,翳彼方寸间。
年来名利嗟已矣,如云过山石沈水底。不似庄生形槁木,心死灰,又不如瞿昙氏,面壁九年身不起。
物来自解鉴妍丑,事至常思见非是。始知至静可观动,是非妍丑皆从彼。
静中有乐我素谙,字我静能斯不愧。春花灿烂秋叶零,岁月奔驰老将至。
静能静能可若何,归全须究曾参旨。
粉香销尽骨犹清,望断瑶台转有情。
便是百花无此分,看看事业到和羹。
武陵人去水横陈,独向玄都管领春。
日暖风轻尘扑面,刘郎空老苦吟身。
玉屏烟冷鹧鸪斑,翡翠帘遮好梦残。
雨又未休人又懒,杏花无力不禁寒。
流水涓涓落砌莎,竹窗残月冷无多。
傍人不念思乡苦,独奏南楼一曲歌。
酒醒情怀恶,
金缕褪,
玉肌如削。
寒食过却,
海棠零落。
乍倚遍阑干,
烟澹薄,
翠幕帘栊笼画阁。
春睡着,
觉来失秋千期约。
酒醒情怀恶,金缕褪,玉肌如削。寒食过却,海棠零落¤乍倚遍,阑干烟淡薄,翠幕帘栊画阁。春睡著,觉来失,秋千期约。