驱除牢愁须酒圣,狼藉春色要花红。
定知春来无一事,苦教有情愁得侬。
展开阅读全文
洮河之石利剑矛,磨刀日解十二牛。
千年虏地困沙砾,一日见宝来中州。
黄子文章妙天下,独有八马森幢旒。
平生笔墨万金值,奇煤利翰盈箧收。
诗持此研参案几,风澜近手寒生秋。
抱持投我弃不惜,副以清诗帛加璧。
明窗试墨吐秀润,端溪歙州无此色。
野人斋房无玩好,惭愧衣冠陈裸国。
晁侯碧海为文词,盘薄万顷澄清漪。
新篇来如彻札箭,劲笔更似划沙锥。
知君自足报苍璧,愧我空赋琼瑰诗。
萧条林下寺,客至解尘鞍。
雨过月逾白,夜深秋向寒。
老僧无俗累,爱客故盘桓。
之子静相对,松风清石栏。
虹长饮雨川无滴,苹末生风沼有波。
一扫烟云不知处,夜天如水泻银河。
乔木隔尘埃,华堂敞深僻。人静好鸟鸣,睡馀疏雨滴。
悲愁感萧瑟,吊古披荒寂。尚溯紫髯翁,誓师沉马璧。
岁穷阴不解,短日过墙微。
幽鸟穿林小,寒乌啄树饥。
冰霜崖岭壮,烟火井闾稀。
老拙安闲倨,无心厌食薇。
辉辉暖日弄游丝,风软晴云缓缓飞。
残雪暗随冰笋滴,新春偷向柳梢归。
可怜鬓发蹉跎老,每惜梅花取次稀。
何事都城轻薄子,买欢酤酒试春衣。
一梦西都十二年,竟陵相遇各华颠。
风流家世仁人后,恺悌歌谣楚俗传。
学道爱君甘淡薄,倦游嗟我久留连。
自怜江上伤春眼,不待琵琶已泫然。
展开阅读全文
度关山,意悠哉,
秦关路险行车摧。秋云沉沉天未晓,
关吏正眠关未开。孟尝逃秦畏秦逐,
一日归齐未为速。重扉当道可奈何,
搔首苍茫空驻毂。主君无言客无计,
仰看天星俯相视。风鸣木响心自惊,
咄嗟谩养三千士。下客趋前敢献诚,
为君试效晨鸡鸣。引声未绝群鸡应,
轧轧重门俄彻扃。马嘶人语车轮转,
斗柄斜横夜初半。奔风捷足欲何追,
虎口脱身非素愿。孟尝好士竟何为,
才得鸡鸣狗盗儿。可怜当日殷懃意,
辍食分衣竟为谁。
索莫归未得,闲云还满空。
愁吟对寒月,不睡到晨钟。
衣喜初冬寄,书怜手自封。
何当听夜雪,暖酒夜炉红。