苍茫临故关,迢递照秋山。万里平芜静,孤城落叶闲。露浓栖雁起,天远戍兵还。复映征西府,光深组练间。
潦倒从军何取益,东西走马暂同游。梁王旧客皆能赋,今日因何独怨秋。
二轩将雨露,万里入烟沙。和气生中国,薰风属外家。塞芦随雁影,关柳拂驼花。努力黄云北,仙曹有雉车。
滞雨春惟冷,端忧夜更长。曲肱思已乱,如面世难防。
捷报闻平寇,安书喜到乡。鹿门心未遂,谁与论行藏。
人生如断蓬,万里忽相值。会日常苦难,别日常苦易。
十年闻子名,未识已心醉。我友岂不多,爱子好心地。
身小胸胆大,面目无邪气。磊磊栋梁姿,温温瑚琏器。
人物衰落尽,百马逢一骥。我怀未倾倒,离别已复至。
天寒霜正繁,山险道不利。君行独何为,百里求自试。
愿持孝友资,发为恻隐治。上马且勿难,吾民伫嘉惠。
他年庙堂上,举此亦不异。强饭数寄书,待尔慰穷悴。
不眠行绕石池吟,月色如银夜正深。
山路无风枯叶静,时闻露滴响空林。
绿树江南啼子规,落花流水洗胭脂。
无情风雨朝朝恶,误却归来海燕迟。
倚阑人瘦怨东风,从此吹香梦亦空。
春色自随莺蝶去,杨花飞入画楼中。
一处承恩宴舞衣,六宫甲帐冷珠玑。
夜深听得笙歌响,知是君王步辇归。
野人官职与心违,何况经年未得归。
一夕秋风无限思,偶来凭槛到斜晖。