二十四番花信风,此风先到寿阳宫。若教吹入罗浮洞,笑杀江南白发翁。
北风萧萧寒堕指,悲笳一声泪如水。丈夫生出玉门关,回首家乡数千里。
弹鹍弦,调凤琯,玉醅滟滟流霞煖。东方风来吹落花,随风漂泊天之涯。
去年花谢今年发,今朝人醉明朝别。明朝别去可奈何,且尽花前金叵罗。
高下风花意,孤村守洁真。三秋侵素节,一物黯劳人。
招隐非无故,感情即此新。东篱我家在,种汝待明春。
少小怀孤尚,浮名那足贪。遇禽羞获十,分栗任朝三。
已笑书空拙,更深愿外惭。虽云不晓事,遮莫解嘲谙。
天涯幽事未全空,窈谷清思亦自浓。一片云光生灭处,四围山色有无中。
日月既迁人,人自为今昔。漠漠千古悲,忽向微躬责。
抱情游八方,岁时无暖席。朝折若木枝,暮总扶桑策。
上下六龙车,低徊白驹隙。置身浮云上,时世终相掷。
苟无维挽权,驱驰亦何益。夙闻达者言,人生天地客。
所贵道弗违,毋使情多格。稚老若循环,阴阳可交泽。
和神春夏门,敛气秋冬宅。推忧还终古,冥澹守精魄。
深夜谯楼更几转,阴晴倏忽眼中变。才看王宇净纤埃,骤见银河飞素练。
云散月高圆似镜,天空露下寒如霰。宝匣光开入座来,金波影落当杯见。
醉□□□可千觞,愁逐残云飞一片。舞爱阳阿袖屡翻,歌怜子夜声频啭。
方欣溽暑变新凉,莫管来鸿兼去燕。极目烟消冰在壶,酡颜风洒秋生面。
几人北海正娱宾,何处西园复开宴。对酒高阳集胜流,授简南皮多妙选。
近水台留卿月辉,集贤里报德星现。飘摇桂树影初清,荡漾金尊波始溅。
门掩疏桐夜未央,霜冷残荷岁交禅。不辞痛饮太豪粗,已判宿酲差瞑眩。
过隙光阴春复秋,浮云变态舒仍卷。得来亦属楚人弓,弃去宁题班女扇。
太白举杯犹独饮,庄生齐物却堪羡。莫令广寒殿里人,解笑长愁闺中媛。
请看天风万里生,驱逐阴霾急于箭。
板桥藜杖出江村,水榭云轩接寺门。风起绿蘋堪送远,飞帆天外带晴暄。
峡古传中宿,峰高接上玄。乾坤开福地,阁殿敞诸天。
化乐连苍霭,全清逗紫烟。猿归碧洞外,虎伏翠楼前。
地即安期隐,亭传葛令仙。钓台依近岸,幡岭对前川。
飞寺流千劫,閒僧学五禅。探奇长弭棹,选胜别张筵。
洞改流觞涧,岩听泻玉泉。主人多乐事,宾从富新篇。
挥壁尘应尽,磨厓石屡镌。重游心并切,千里信空传。
命驾怜嵇吕,论诗忆运连。情悬高士榻,兴逐剡溪船。
山灵如未却,何日好来旋。