秋云晦清晓,密雨散回风。
修然有嘉思,盥栉临青铜。
扫地静如眼,妙香散浮空。
黄葵丽不骄,幽菊静有容。
无车惊门雀,幽巷连蒿蓬。
老知饮无益,静觉书有功。
晚木多美实,凉风惊候虫。
问津竟何效,真愧圃与农。
昔仕年伤早,今归计恨迟。
赖存南岳草,可答北山移。
事变相寻智亦新,烂泥堆起石嶙峋。
断无馀力谋蒸土,颇有傍观哂寘薪。
自古虚心容议者,即今枵腹役耕民。
姑尤聊摄皆齐境,莫遣郊封有诅人。
人叹摛毫妙,天知补衮忠。
力犹挽元气,身已御长风。
家谱侔洪氏,官称似范公。
独怜莼鲫奠,不得至苕中。
吁嗟得为人,生世胡不宜。瞽行趋荆棘,侧足舍周逵。
谁谓八纮广,束身渐如丝。越舟而向北,齐辕而更西。
盻睐绝穷途,安得展光辉。汎汎江湖萍,预欲远相期。
明月虽有光,不照浊水泥。与世既殊适,吁嗟竟安归。
策策桐叶风,蒙蒙菊花雨。
空堂一灯青,幽壁百虫语。
嗟余岂愿仕,老病归无所。
屈指计岁年,强半堕羁旅,荷戈北戍秦,挂席西适楚。
名惭垂竹帛,文不谐律吕。
所余惟一死,忍复类儿女。
金丹或可成,青霄渺轻举。
迢迢枕上望明河,帐薄帘疏奈冷何!不惜衣篝重换火,却缘微润得香多。
独立离人境,幽居察物情。
蚁知军阵法,虫作纬车声。
身老惟贪睡,儿痴亦惰耕。
腾腾复兀兀,何以报时平?
少时本愿守坟墓,读书射猎毕此生。
断蓬遇风不自觉,偶入戎幙从西征。
朝看十万阅武罢,暮驰三百巡边行。
马蹄度陇雹声急,士甲照日波光明。
兴怀徒寄广武叹,薄福不挂云台名。
颔须白尽愈落寞,始读法律亲笞榜。
讼氓满庭闹如市,吏牍围坐高于城。
未嫌樵唱作野哭,最怕甜酒倾稀饧。
平生养气颇自许,虽老尚可吞司并。
何时拥马横戈去,聊为君王护北平。
园丁傍架摘黄瓜,村女沿篱采碧花。
城市尚余三伏热,秋光先到野人家。