行药归来即杜门,啸台秋色背人群。
幽虫傍草晚相映,远水着烟寒未分。
高亢可能称独行,穷空犹擬赖斯文。
过从好事今谁是,自笑何如杨子云。
官军闻说下扬州,梦里扶摇赋远游。
天运未容人力胜,民心须顺物情求。
遭逢丧乱生何补,见得升平死即休。
沽取一壶花下酌,弟兄儿女笑相酬。
泸水断嚣氛,妖巢已自焚。汉江无敌国,蛮物在回军。
越巂通游国,苴哶闭聚蚊。空馀罗凤曲,哀思满边云。
曲肱秋梦觉,剥啄打门声。鹊噪柳阴乱,鸡喧藤架倾。
写诗无阿买,联句有弥明。饮罢各分袂,月凉风露清。
那伽大定极清凉。迥超乎、赤黑青黄。一点菩提心,忽凝作草头霜。
忽飞出、百道寒芒。寒芒内,芬陀零乱,鸑鷟翱翔。遇牧牛童女,稽首雪山王。
茫茫。真如梦如幻,如泡影、露电流光。一撮土之多,霎时间、微妙严庄。
从定起,皂已身心齐化,物我相忘。便随波逐浪,大海水无量。
乃翁治狱多阴德,之子论文有古风。
尊俎祗容吾党共,衣冠能得几家同。
书林有业何妨隐,徭籍无名莫怨穷。
百岁相期今夕意,赖君咳唾起诸童。
江风吹雨晚霏霏,江上孤鸿湿倦飞。欲向沧波期钓侣,清时未许著荷衣。
霜风卷地号,达晓不成雨。游云乍蔽亏,朝日翳复吐。
衢梁三日行,去往迷处所。茅檐得小休,蔬饭不能举。
所嗟兵火馀,白骨莽无主。邻邦岁又恶,贾饭逐婺女。
遏籴彼何忍,楚越视心膂。况欲贼取之,不救沟壑苦。
生逢尧舜代,短袖不容舞。空馀卫物心,持此欲谁语。
故人幕中杰,筹画多所补。朝誉竞推先,丘壑终自许。
平生陈琳檄,解使头风愈。容我七子间,泛爱果轻与。
此生听造物,未能狙公芧。牧羊或可息,抱关亦易处。
要以一溉勤,聊润汉阴圃。
梅雨又时雨,苏州仍秀州。
客行无六月,农事有三秋。
云气深鸿雁,烟波没白鸥。
衰年惭愧汝,物役几时休。
客至冠缨好,殊非旧友生。晓晴霜太重,冬暖日偏明。
觉我肌肤弱,兴言感慨并。子云工赋述,切莫论公卿。