河湟何计绝烽烟,免使征人更戍边。尽放农桑无一事,遣教知有太平年。
老翁关门贪睡味,朝廷近事到耳疏。
朝起忽收故旧信,得此痛哭流涕书。
书中近道果何事,人心天命关机枢。
昔无叛民今已起,赤子至此谁之辜。
公田下损而上益,楮法子废而母孤。
三尺孤童尽知得,谁能暴虎编其须。
朝阳一鸣百聩醒,幸哉公有而绝无。
三后在天甚神圣,佑此一脉皇基扶。
我非庆历石守道,聊题数语昭群愚。
只消顷刻便漫漫,人亦求窥造化难。
柳外情知非絮落,梅边误作有花看。
朱门合席持杯暖,紫塞分屯坐甲寒。
慨想英雄当此际,肯分事业与袁安。
朔风动清吟,孤月流寒素。白发困青灯,红妆泣秋雨。
罗扇沿网虫,宝鉴青鸾舞。白昼魍魉行,山昏鬼无语。
滞雨春惟冷,端忧夜更长。曲肱思已乱,如面世难防。
捷报闻平寇,安书喜到乡。鹿门心未遂,谁与论行藏。
使君五马日边来,犹是当年逸骥才。
汉竹光荣知妙简,召棠蔽芾喜重栽。
试听孝肃传新令,伫看文清拜首台。
盛事难逢须烂醉,楼头玉漏莫相催。
探春绕遍玉阑干,香暗冰痕屐齿寒。
怕有花头遭冻损,枝枝呵手掐来看。
当年心计此心知,忽忽逢人亦自疑。
枉是忧公生白发,有何长略谢清时。
林僧已怪抽身晚,朝侣犹嫌到阙迟。
多喜通规识幽抱,路遥无处寄相思。
花满名园酒满觞,
且开笑口对□芳。
秋千风暖鸾钗□,
绮陌春深翠袖香。
莫惜黄金贵,
日日须教贳酒尝。
穷巷幽居久,来登故国楼。凉风鸣古木,落叶又惊秋。
天与云俱远,年随水共流。永怀无限意,翻拟向沧洲。