九日陶家菊自黄,更闻飞雁捣衣裳。谁人对酒能无赋,何处登高不望乡。
二水寒光摇落照,孤城秋色动清霜。那知极目中原苦,数子江湖未尽狂。
十年几见海扬尘,犹是登高北望人。霜菊有情全性命,夜楼何地数星辰?
晚涂莫问功名意,往事惟馀梦寐亲。枉被人称郑重九,更无豪语压悲辛。
湖边老石立巨鳌,背负浮图千尺高。升高望远天界阔,海山江树皆秋毫。
蓬莱藏室极清静,虽有暇日无游遨。不应令节亦虚度,特为萸菊觞新醪。
樽前一笑岂易得,身涉百忧今二毛。兹游回首便陈迹,事如逝水流滔滔。
明年九日定何许,未用感慨增烦劳。半生随牒落州县,莫年结绶来神皋。
去留聚散偶然耳,且覆一杯持蟹螯。
屯田词,考功诗,
白水之白锺此奇。钩章棘句凌万象,
逸兴高情俱一时。耆卿骨朽士特死,
涧谷错莫无晶辉。后生俊秀何其寡,
吾宗喜有莱孙者。双瞳点漆面如水,
一见使我心神写。读书已通经,
学赋已知律。只今年十三,
吐气成五色。骊珠出海夜生光,
突笴流弦追莫及。人材有价谁能私,
不妨乃翁聊誉儿。囊中彩笔今付汝,
往继二妙声名驰。
茅檐小屋对青山,只有渊明一味闲。
手把黄花玩尊酒,宛然风味义熙间。
天上丹成鹤上飞,溪边留得钩渔矶。
千年二谢风流尽,谁复行吟送落晖。
重阳对景独徘徊,菊爱寒香未遽开。幽眺且寻陶令乐,朗吟休数仲宣才。
空明万象池塘影,磈礧千峰璧玉台。此去蓬瀛争几许,御风邀取列仙来。
重阳述令序,景物自为嘉。
易办如江酒,难浮似粟花。
追游疑所务,寄兴眇无涯。
旧俗台应废,何人杖马檛。
晓雪初明瓦,春云密布空。
酒惊蕃鹤远,诗坐灞驴穷。
访戴无嘉客,和陶称倦翁。
应怜四十韵,衣带贺年丰。
同经霜雪耐时艰,历尽崎岖东浙山。岂料冰珠翻碧海,顿教仙骨老朱颜。
香魂未断应来复,云洞留缘空自还。毕竟天工神守护,不令凡艳落人间。