算当年紫府,乘兴霓车,世间游戏。符节功名,谩略儿小试。自挂衣冠,旋栽松菊,占水云佳致。九人年高,重重恩渥,丝纶光贲。十里西湖,九霞仙酿,举劝吾翁,诞辰一醉。窦氏阴功,筹彭笺久视。啸傲壶中,燕超尘外,此乐谁能继。庭砌年年,斑斓□济,朱颜见喜。
漠漠佳城幽,苍苍松槚暮。鲁幕飘欲卷,宛驷悲还顾。
楚挽绕庐山,胡笳临武库。怅然郊原静,烟生归鸟度。
阀阅沦亡梐(木互)移,年年旧燕亦双归。
茅檐苇箔无冠盖,不见乌衣见白衣。
人物风流往往非,空余陋巷作乌衣。
旧时帘幕无从觅,只有年年社燕归。
巫山巫峡满秋烟,山木苍苍冷到天。两岸猿声休太苦,青溪归客未曾眠。
出岭入岭山钟声,上滩下滩萤火明。一只鸬鹚引人去,自欹风簟看潮生。
白帝城边树万层,黄牛峡里上秋镫。沽得郫筒好春酒,不辞风露下巴陵。
嘉陵江远望峨眉,满地残芦月上时。不管瞿塘风浪恶,小篷窗底自题诗。
炎精灭,龙为鼠。群雄嚣,烈士忤。怀刺独行遍九州,谁其识者孔文举。
荐士既不成,翻与死为伍。邺下小儿竞学语,许昌庸奴安足数,监厨借面良堪侮。
祢生祢生气如虎,渔阳按节三挝鼓。岑牟单绞目无睹,睥睨阿瞒相尔汝。
借刀杀人向荆浦,江夏豺狼曰黄祖。当筵落笔赋《鹦鹉》,生平谩骂膺砧俎。
不可一世横千古,乾坤局蹐归黄土。芳洲何苍苍!
衰草何茫茫!为君一招魂,魂兮归故乡。楚国山川兰蕙芳,江声浩宕风悲凉。
风悲凉,芳洲涸,乘白云兮驾黄鹤。嗟嗟百鸷鸟,不如一雕鹗。
衰世举足妖氛恶,至今血照晴川阁。
关车暇日劳挥尘,玉树春风自满庭。
欲问乌衣旧时事,静无秋燕有秋萤。