留春无计奈春何,满地莺声绿树多。痴蝶纷纷少情思,尚饕馀馥抱残柯。
宦躯真沐漆,放怀北岩去。
行行如蔍境,渐入幽绝处。
湿翠欲沾衣,晴云乱生屦。
滩声时抑扬,岚气互吞吐。
松寒韵笙竽,碣石装钟虚。
朱实嫋碧藤,白羽明翠坞。
提壶忌人醒,市醑邀我沽。
野果枝头寻,水光空中度。
饮少辄颓玉,山灵劳拱护。
起来一凭栏,件伯是佳句。
此景几百年,却待予全付。
吟成石点头,喜极石应语。
何处一鸣鹤,而作赏音和。
仰峰人所仰,隔江不受呼。
正如山中人,九诏不一顾。
传闻唐卫公,挟册曾此寓。
皋夔读何书,瑰誉响千古。
一生拗介甫,政坐读书误。
公乎傥可作,同草遂初赋。
带雨和烟未可名,春风处处不胜情。
于今南浦知多少,都向王孙去后生。
落红飞絮半沾泥,别意年年客里题。欲唱渭城江雨暮,阳关只在秣陵西。
撩乱春风作阵飞,晓来馀片尚难披。
细看山色空明处,应似乾坤混沌时。
一转阳和回土胍,十分清气人诗脾。
芒鞋趾碎琼瑶窟,间着梅花总不知。
春日何惨惨,春云何阴阴。桃李都未花,况乃馀寒侵。
久在城市居,而无人见寻。读易了一编,静见天地心。
贫士寡徒侣,古来非独今。
迟日回轻暖,东风扫积阴。客愁眉上见,春意柳边寻。
健犊躬耕计,归鸿去国心。醉乡如可隐,会放酒杯深。
江衔洞庭急,君山屹半川。
别知江有国,大率水多仙。
环绕八百里,洪蒙十万年。
晚春桃正碧,南客晓浮船。
天柱几条支白日,天门几扇锁明时。阳春发处无根蒂,凭仗东风分外吹。明月断魂清霭霭,平芜归思绿迢迢。人生莫遣头如雪,纵得春风亦不消。
渝州正二月,日夜雨潇潇。
石濑添新涨,江风送落潮。
春催花影薄,林杂鸟声娇。
楚客多归思,长天坐寂寥。