萧萧下庭叶,未晚闭柴门。
故箧搜诗读,残灯唤酒温。
砧鸣深巷月,犬吠隔溪村。
人世如无夜,劳生事更繁。
玉质虽精更用礲,切磋磨琢趣无穷。
但於天理昭如视,何患私情众互攻。
明善诚身为要诀,博文约礼是深功。
从今日用培基处,敬道尤须彻始终。
日月双跳丸,一旦复一旦。
於穆无疆命,后□□如趱。
前头只逗遛,不勇攻与战。
当然紧切功,一一事散漫。
便是惰天职,天地一罪汉。
膏霖溉注既优渥,璇穹顿扫顽云车。
沉香久郁悉清豁,无复沴气东西斜。
金盘拥出三足乌,赫赫耀目伸爪牙。
融融熙熙遍林谷,鸣有喜莺无愁鸦。
东阡土脉浸温畅,颇颇释我农人嗟。
壮者举耜趾相摩,少者行馌肩相差。
乃知乾元父万物,仁育两间同一家。
太和生生终莫遏,不容痴寒固骄夸。
残阴噎噎终必退,安能掩轧壮阳芽。
日涉老仙忧民隐,诗词恳恻如黄麻。
料对兹晨少慰怿,行歌豳颂笔生花。
中原戎马后,剑外独登楼。蜀道长多雨,骚人畏及秋。
浮云百年梦,流水一生愁。何事青青草,无忧亦白头。
一洗街头百日尘,危楼飞起蜀江滨。霞拖水面缲红锦,月涌云心碾白银。
村巷鸟衔残栗过,野塘鱼戏晚荷驯。卜邻万里桥西好,称此秋风落第身。
阿房宫殿久成灰,犹剩沧溟百尺台。立石可能天作柱,凭栏方信海如杯。
烟云忽拥秦桥出,风雨愁移越冢来。杨仆楼船无一在,九重空想伏波才。
我官于东不记岁,胸中蟠郁生之而。幸辞奔走得闲旷,如脱桎梏离鞭笞。
入境喜见麦苗秀,春风先已苏疮痍。书声遍野讼牍少,天哀老拙真相宜。
邞淇城郭好图画,门阑处处苏家诗。山堂怪石散民舍,西园马厩颓无遗。
超然高台独无恙,海山万叠青须眉。厨传虽空似当日,亦有杞菊疗吾饥。
况闻市舶百里外,吴莼越酱香流匙。鼠姑茧栗石首上,桃花红落银刀肥。
沙中笔管岩下月,清腴不减西家施。先生旧云本为口,摸金校尉宁非痴。
无毁无誉我所愿,不烹不封聊尔为。且学杜门饮美酒,醉后登台来读碑。
特地照青铜,行行谒谢公。
山窗新入梦,池馆旧闻鸿。
岐路云边去,炎蒸雨后空。
郡斋如伴话,满座是清风。
上国有春榜,远人无试期。
携琴出关早,闻雨到家迟。
卧病邻皆笑,嫌贫仆转痴。
高堂倚门久,此去尚多岐。