露华方照岁,云彩复经春。虚闺稍叠草,幽帐日凝尘。
冰肌莹洁。更暗香零乱,淡笼晴雪。清瘦轻盈,悄悄嫩寒犹自怯。
一枕罗浮梦醒,閒纵步、风摇琼玦。向记得、此际相逢,临水半痕月。
妖艳不同桃李,淩寒又不与、众芳同歇。古驿人遥,东阁吟残,忍与何郎轻别。
粉痕轻点宫妆巧,怕叶底、青圆时节。问谁人、黄鹤楼头,玉笛莫教吹彻。
江南近腊时,已亚雪中枝。一夜欲开尽,百花犹未知。
人情皆共惜,天意欲教迟。莫讶无浓艳,芳筵正好吹。
白石山川贵可知,公侯衮衮应斯时。
蓝田美玉双呈瑞,沧海明珠两朵奇。
从此一门成薛凤,如今三子胜徐麟。
东君更有灵椿寿,看取他年折桂枝。
皇唐崇象教,金地此中开。抚景寻尘迹,何年飞劫灰。
青乌犹选胜,白马不奔回。自有重兴者,应须乘愿来。
虞山古柏几千岁,根盘节错罗星文。
灵气常悬白日雨,疏枝乱洒青天云。
霜柯露干了不识,半是苍苔半成石。
石上犹存古镜光,青萍未拭芙蓉色。
我来八月秋气浓,月明满地蟠虬龙。
赤脚大叫不忍去,长风吹落虞山钟。
天生异物讵可测,呵护常闻鬼神泣。
岩壑宁教无此材,岁寒然后知松柏。
不信巫山女,不信洛川神。何关别有物,还是倾城人。
经共陈王戏,曾与宋家邻。未嫁先名玉,来时本姓秦。
粉光犹似面,朱色不胜唇。遥见疑花发,闻香知异春。
钗长逐鬟髲,袜小称腰身。夜夜言娇尽,日日态还新。
工倾荀奉倩,能迷石季伦。上客徒留目,不见正横陈。
华藏经堂佛地尊,晴光步去倏冥昏。雷声催雨千峰暗,云气沈山万树吞。
泉入急流添暗响,崖悬新绿湿苔痕。须臾霁色饶清韵,风卷松涛出寺门。
漠漠更离离,间吟笑复悲。
六朝争战处,千载寂寥时。
阵阔围空垒,丛疏露断碑。
不堪残照外,牧笛隔烟吹。
皎白犹霜雪,方正若布棋。宣情且记事,宁同鱼网时。