西风脱叶响高天。酒如泉,发狂颠。蓦遇娇红,澹粉佛堂边。
恰似湿云欹一朵,扶不定,竹栏前。
老夫侧帽兴翩然。晚妆鲜,屧痕圆。何事匆匆,又上菊花船。
市火风帘十万户,人不见,水成烟。
茜裙提出锦箱中。向花丛,斗娇容。裙影花光,都到十分浓。
记得夜凉低压鬓,偏爱把,绿云笼。
如今朱实画檐东。乱薰风,缀晴空。极望累累,高下绽房栊。
欲摘又怜多子甚,相对笑,瓠犀红。
全吴馆内,破楚门边,十年事、记冶游作使,与卿并倚吴阊。
清狂帘前壁月,桥头画縠,钿辕畔、游閒公子,红烛银筝,醉玉温香。
平康。况曾经邂逅,枇杷巷口扫眉娘。想那日妖娆,唤马药栏,微雨碧城凉。
难忘。无端一别,腰身瘦尽东阳。奈晓风残月,梦回酒醒,往事微茫。
堂堂。问江东士女,涂辙谁令我辈妨。料章华才子,也应点、两鬓吴霜。
被酒阳狂,当歌慨慷,几遍雄心肮脏。芦中人,灶下养。
市南屠狗,城东卖酱。更邀昔日知交,白掷剧饮,掀髯抵掌。
击碎唾壶,拍碎胡琴,旧事流波一往。想像衣香,沈吟手粉,十载后堂情状。
灯灺后,梦回时,曾否玉人无恙。醉后猛然思省,人生何必定多情,且潦倒、短衣射虎,学蓝田李广。
蜀道本是蚕丛域,古来元不通中国。秦帝金牛计太奇,五丁费尽开山力。
鬼斧神功山为开,悬崖绝壁真奇哉。滟滪瞿塘水势猛,波流日夜声喧豗。
中有畏途称剑阁,羊肠鸟道山形恶。天梯石栈度偏难,鬼见为愁蛇为却。
猿狖呼群接臂行,山魈野魅作人声。愁云惨淡日无色,行人此际难为情。
蜀道之难已如此,临邛险恶尤无比。风俗由来似吐番,州城半绕平羌水。
君家伯氏贤大夫,五马蹀躞专城居。几度经过九折阪,宁为叱驭无回车。
闽蜀山川何隔越,寻兄万里堪愁绝。匕首长飞象耳云,马头几看峨眉月。
于今西北正烽烟,羌笛胡笳听惨然。中宵起坐肠空断,客路思家泪欲连。
蜀道之难应莫叹,长途惟有加餐饭。鹡鸰原上正相思,劝君休起乡关恨。
一别经圆缺,三秋望转明。蛾眉今夕影,鸾镜旧时情。
貌逐清辉减,愁随素魄生。关山千里隔,何处照盈盈。
六月溪行苦烦暑,日暮维舟向江渚。乘兴行歌访故人,科头跣足花间语。
花间相对忘主宾,驩呼无异平生亲。今朝潦倒斋头客,明日飘零江海人。
北望京华去路赊,法星长照使君槎。一官佐郡来分竹,三载王程正及瓜。
匹马夜嘶燕市月,新莺春啭上林花。天朝正待平反疏,父老前途不用遮。
蛾眉宛转倍堪怜,永别君恩赴九泉。千载马嵬山下路,伤心最是佛堂前。
西风兮吹襟,蝉声兮满林。古砌静而叶落,凄然感乎予心。
忆美人于闺房兮,方敛袂而沉吟。