突兀高城接上台,干重雉堞倚江开。浙闽山向云中绕,章贡水从天际来。
想见适逢多难日,持危全仗济时才。兴怀往昔情多少,聊坐高楼共举杯。
我得南星铁如意,狂歌水仙愁击碎。世间何物堪倚声,竹管匏笙不能吹。
铁崖尝豢双铁龙,雌龙入海招其雄。千年干镆两俱化,至今怒吼吴江风。
玉鸾也复无消息,曾照广陵秋月白。广陵锻工摹影来,白鸾毛羽今变黑。
芜城雪后风正饕,寒冰一条吾手操。弹指连珠五星见,当头明月三天高。
便欲招呼箫史辈,翩然彩凤同游翱。元云之曲应天籁,世俗丝管空啁嘈。
如意从今得朋庆,以之按拍声相应。池上蕤宾方响飞,江东高唱铜琶竞。
此际官梅有芳信,吹彻箫声花欲迸。君不见道人铁脚诵《南华》,宰相铁心能赋花。
去年曾访林君复,烟水苍茫鹤未归。不似对君横小幅,一枝和雪照柴扉。
天乐遥风散碧扉,躬劳幕长迎仙归。閒云敛敛凝盖立,白鹤亭亭向水飞。
上世人传草木食,幽情自寄渔樵衣。春来岩谷百花发,胜日携壶上翠微。
别业薄菰浦,渔矶映橘洲。晚罾鲈鲙细,秋陇稻花稠。
泾匝长文宅,烟生鲁望舟。年来疏散趣,雅足称风流。
不弄丝桐不作诗,槃池叠石学儿嬉。
少年读易都忘却,身似羲皇未画时。
桃李艳阳态,笑我不入时。松竹贫贱交,却是同襟期。
庭前俄见众花开,阵阵飘香入座来。何事东风太无藉,纷纷吹落满苍苔。
雪压乔林冻欲摧,始知天意欲春回。雪中未问和羹事,且向百花头上开。
几枝疏影自横斜,无限娇姿映碧纱。漫把燕脂留粉本,错疑鹤顶染丹砂。
罗浮春梦迎朝旭,处士诗情绚晚霞。只恨冰魂太清冷,故将薄晕染铅华。