劭农使者岭南回,上佐题舆陕道开。河水已随浮世去,条山应喜故人来。
雨摧苦笋催羹臛,风飐樱桃落酒杯。我欲函关更西去,不知令尹肯相陪。
我性难谐俗,诗书独与亲。一楼堪累月,万事付诸人。
会意辄忘食,起思如有神。停杯待明月,下榻为嘉宾。
永日三茅顶,寒江一钓缗。愿言长若此,已谓乐无伦。
貌以缨冠改,人添识面新。今时崇意气,骨肉在胡秦。
尝笑陶元亮,何如郑子真。祗因三径费,失却葛天民。
局蹐邯郸步,惭惶西子矉。浪从双眼白,生取几人瞋。
物物私其假,生生总是尘。鷾鸸犹有智,鸥鸟固难驯。
快意醒前梦,回头迹已陈。停云閒对户,堪与洗心论。
冻云四合雪漫漫,谁解当机作水看。只为眼中花未瞥,启窗犹看玉琅玕。
正闻青犊起葭萌,又报黄巾犯汉营。岂是将皆无上略,
直疑天自弃苍生。瓜沙旧戍犹传檄,吴楚新春已废耕。
见说圣君能仄席,不知谁是请长缨。
天涯憔悴身,一望一沾巾。在处有芳草,满城无故人。
怀才皆得路,失计自伤春。清镜不能照,鬓毛愁更新。
启户清风枕簟幽,虫丝吹落挂帘钩。蝉吟高树雨初霁,
人忆故乡山正秋。浩渺蒹葭连夕照,萧疏杨柳隔沙洲。
空将方寸荷知己,身寄烟萝恩未酬。
贡禹怀书日,张衡作赋辰。杏花开凤轸,菖叶布龙鳞。
瑞麦两岐秀,嘉禾同颖新。宁知帝王力,击壤自安贫。
瑞雪惊千里,同云暗九霄。地疑明月夜,山似白云朝。
逐舞花光动,临歌扇影飘。大周天阙路,今日海神朝。
赫赫同泰寺,妻妻玄武湖。(曼殊)
红莲冒污泽,绿盖掩青苑。(仲文)
幕府林葱蒨,钟山路盘纡。(曼殊)
苍翠明陵柏,清新古渡芦。(仲文)
天空任飞鸟,秋水涤今吾。(曼殊)
六代潜踪汉,三山古国吴。(仲文)
悠悠我思远,游子念归途。(曼殊)
掉头看北极,夕照挂浮图。(仲文)
瓦声初听响疏疏,顷刻庭除百斛珠。
寒雀不知来啄米,群鸡粥粥亦相呼。