千年申国有提封,楚塞重关渺未穷。旧事秪看东逝水,高台不断北来鸿。
连山落木萧条后,隔坐残花怅望中。正是平居多感慨,底须辞赋答秋风。
古申城边秋风落,北风惨惨夜复作。玄冬烟雾卷寒沙,白昼雷霆出阴壑。
寒沙阴壑画难开,万里悲风何壮哉。高空落木下不止,长路断蓬吹更回。
严威著地坤维裂,鹰隼入谷龙蛇结。寒云冻月光杳冥,荒台古林气慄冽。
郭西村舍虽近城,萧条尽日无人行。门前但闻衰柳折,墙外秪听枯桑鸣。
邻翁岁暮缺衣褐,茅屋欹斜用绳缚。尘生釜甑暗不扫,寒入肌肤利如割。
堂上书生感岁侵,临风三叹不成吟。暮花飘扬不可见,病叶憔悴伤人心。
出门黯淡天无色,冲飙四来山为黑。黄河欲度波浪阴,沧海无梁星斗仄。
严霜大雪来几时,葳蕤朱凤号南极。
德州南下路茫茫,犹记征车驻夕阳。廿载宦程霜鬓改,九秋离思海云长。
川原近带齐封古,芹藻遥分鲁頖香。梁桷岁寒颛有待,未须回首问鲈香。
童子东山采药归,石桥流水漾斜晖。回头笑指来时路,满眼白云横翠微。
末俗崎岖巧智多,纷纷夭札柰愁何。青山不尽思公意,落日空闻伐木歌。
曲廊阴阴清昼閒,砌台乱匝苔花斑。苍龙何年蜕寒骨,化为古松根屈蟠。
百折不能去,回戈折戟相撑住。突然奋起石为裂,散作孙枝不知数。
坚刚不容蝼蚁穴,正直默有神灵护。主人自是华阳仙,双瞳碧色耳垂肩。
平生丘壑有深癖,爱此松根时醉眠。薰风四月日正长,松阴满庭天气凉。
我来寿君劝君酒,摩挲铁石龙鳞香。松兮岁久根益深,流膏渗乳日侵浔。
更千年后重相寻,为君斸取根下苓。采花酿酒共君斟,飘然轻举紫山岑。
初元新朔遍尧天,衔袖彤庭快睹先。武接夔龙曾此地,梦回霄汉已三年。
卿云又属赓歌里,飞雪应消喜气前。白首长林更何事,只将多稼拟春田。
暝色投沙界,幽香入梵林。夕流含砌转,寒叶下阶深。
借榻邻山狖,张灯散渚禽。不须谈出世,虚寂长禅心。
溪边多胜事,倚杖惜芳晨。幽径迟来客,孤亭独坐人。
莺将花作友,云与水俱春。多谢求仙者,何如此问津。
平生怀耿介,才识非通饶。徒以乡闾誉,谬蒙明主招。
壮图依日月,长策起渔樵。迂薄妨贤路,疏庸负圣朝。
遭逢良匪偶,谗构谅无繇。自省文儒望,何干俗吏条。
含情常脉脉,负谤实哓哓。大雅颓孤响,良朋失久要。
高林动风叶,平陆涌波潮。众口金徒铄,群言石可漂。
青蝇点圭璧,斥鴳议鹏雕。不量叔孙武,其如公伯寮。
小来交易合,大往道宁消。鸿渐仍于木,莺迁暂下乔。
马曹官始调,虎观秀曾翘。思就南溟息,期从北海超。
冰壶元自洁,瑶瑟讵更调。直道无妨黜,浮荣从见剽。
有怀常不寐,独酌谩成谣。鬒发思君变,丹心去国摇。
盈虚时所昧,倚伏理恒昭。胜负争蜗角,功名覆鹿蕉。
离群友鸾鹤,委佩杂兰苕。畏路今何畏,驩兜更有苗。