草阁春深愁未消,日长惟爱木兰桡。大江不尽东流水,暮逐飞花过小桥。
林花发岸口,气色动江新。
此夜江中月,流光花上春。
分明石潭里,宜照浣(huàn)纱人。
交甫(fǔ)怜瑶珮(pèi),仙妃难重期。
沉沉绿江晚,惆(chóu)怅(chàng)碧云姿。
初逢花上月,言是弄珠时。
江边两岸花开艳丽、草木繁盛,江面春色动人一派生机勃勃。
明月倒映江中,随着那波光粼粼的江面轻轻晃动,那逝去的时光仿如春天盛开的百花般短暂。
月光皎皎,将石潭映照的格外清晰明亮,水边的浣纱人正在一刻不停的忙碌。
交甫看着昔日二位神女相赠的瑶珮,感叹那般美好的时候一去不复返。
江水潺潺,夜色下的江面更是深沉凝重,遥望那无边夜色,心中渐渐泛起了愁绪。
在那样一个美好的花开月圆之夜,交甫与二位神女相遇。
气色:景色;景象。
流光:指如流水般逝去的时光。
分明:明亮。
交甫:即郑交甫。相传他曾於汉皋台下遇到两位神女。瑶珮:美玉制成的佩饰。仙妃:此指郑交甫所遇江汉二仙女。
碧云:喻远方或天边。多用以表达离情别绪。
山城二月媚晴晖,破暖轻风试裌衣。雨后杏花浑放尽,社前燕子尚来稀。
孤怀不奈千愁积,往事真成一梦非。却羡西桥桥畔柳,年年翠色自依依。
折杨柳,烦纤手。金黄细缕牵春愁,送客年年汴河口。
汴水明,杨柳青。此时伤心无限情,同心结就孤舟行。
折杨柳,君知否?有书莫寄双鲤鱼,一度春风一回首。
楚宫慵扫黛眉新,只自无言对暮春。千古艰难惟一死,伤心岂独息夫人!
绝岛谁传飓母生,五羊城角暮烟晴。蛮花争傍陈隋碣,海道曾过秦汉兵。
百战地埋烽火黑,中宵龙抱寺镫明。无心更访崖门事,月黯榕村破帽行。
楚国多春雨,柴门喜晚晴。幽人临水坐,好鸟隔花鸣。
野色临空阔,江流接海平。门前到溪路,今夜月分明。
春过潇湘渡,真观八景图。
云藏岳麓寺,江入洞庭湖。
晴日花争发,丰年酒易沽。
长沙十万户,游女似京都。
折枝得水花开早,老树逢春叶放迟。不信蒙庄《齐物论》,眼前生意尚参差。
雨霁山色佳,延眺孤兴发。招提倚云根,境寂悟禅悦。
不逢岩居僧,惟见铁铸佛。空翠扑衣衿,灵异秘石窟。
乳窦极深黝,仄径盘曲折。苔滑不留趾,蹙蹜屡防蹶。
一线漏天光,峭壁忽中裂。竦身出峰脊,下视何斗绝。
恍疑魂梦醒,顿觉心目豁。摩挲苍石棱,中有唐宋碣。
曾经几劫火,古字半磨灭。暝色苍然来,去鸟望中没。
伫立更夷犹,长歌怀往哲。