汉武爱边功,李陵提步卒。转战单于庭,身随汉军没。
李陵不爱死,心存归汉阙。誓欲还国恩,不为匈奴屈。
身辱家已无,长居虎狼窟。胡天无春风,虏地多积雪。
穷阴愁杀人,况与苏武别。发声天地哀,执手肺肠绝。
白日为我愁,阴云为我结。生为汉宫臣,死为胡地骨。
万里长相思,终身望南月。
插空峭壁白云迷,独上高巅万象低。
一路接天连楚界,两峰拔地镇南夷。
泉飞石涧游魂冷,风捲松涛匹马嘶。
踏破层崖心未折,凤凰山后鹧鸪啼。
樊口西山路,春风送客程。烧痕侵断垒,荒草入孤城。
江汉东流大,兵戈满地生。家园回首望,日暮不胜情。
迩来风致日萧疏,还忆禾城判襼初。料理吴绵秋作客,消磨官烛夜仇书。
有时晒箧留花腊,何处看山假笋舆。欲拟荡云好胸次,恐余牢落总难如。
小桥通野市,远岫入溪烟。僧磬夜初静,渔镫人未眠。
长腰炊玉粒,缩顶煮银鳊。愿得携琴酒,牵萝葺一椽。
僦室迩菜圃,寒绿侵书楼。岁除馈盈把,野人意绸缪。
苦言今冬冷,地冻菜不稠。强能饱妻子,天赐固已优。
城外兵过地,千家但空畴。搜括及筐篚,何能问秋收。
盗贼所未屠,饿死骨满沟。主兵匪不严,耳目诚难周。
连营压汉水,笙歌进珍羞。朝廷方用兵,小民何敢尤。
述罢叹息去,辍食泪雨流。
皎皎仙姿脉脉情,绛罗仙萼裹瑶英。色侔姑射无双白,香比酴醾一倍清。
腊后春前芳信密,水边林下晓妆明。故应不属东君管,冷艳孤芳取次成。
座下闻经本至诚,改头易面悟前身。
信知大道无人事,一念真如雉化人。
数萼初含雪,孤清画本难。有香终是别,虽瘦亦胜寒。
横笛和愁听,斜枝倚病看。朔风如解意,容易莫吹残。
细雨斜风几日晴,劳劳亭畔又清明。飞花澹澹无颜色,送客依依有性情。
天上青光分列宿,人间高隐托先生。眉痕自好何须画,深浅时宜任变更。