结根挺涯涘(sì),垂影覆清浅。睡脸寒未开,懒腰晴更软。
摇空条已重,拂水带方展。似醉烟景凝,如愁月露泫(xuàn)。
丝长鱼误恐,枝弱禽惊践。长别几多情,含春任攀(qiān)搴。
涯涘:水边;岸。
泫:水下滴。指泪水、露水等。
搴:拔取;采取。
病过重阳节,出门来访君。但逢篱外菊,独对远山云。
之子几时返,城南又夕曛。何当同把臂,樽酒共论文。
春分过也,小楼昨夜,棠梨花谢。章台折柳,西园拾翠,暗香随马。
午风轻,莺声乍,盈盈侣秋千初罢。再相约、黄昏踏月,窗下绿蛾重画。
银河迢迢露华冷,残缸焰短漏声永。单衾瑟缩枕红蕤,月白珧窗澹无影。
绿天未晓宵沈沈,井梧叶落秋风深。疏砧万户动遥响,梦魂遍绕蕉花阴。
星稀雾暗悄难待,美人何处泪痕在。鸳鸯卅六隔圆波,环佩惺忪鬓丝改。
何如选帐梅花根,云鬟泥笑倾瑶樽。双栖翠羽咽春韵,肠断罗浮挂月村。
康乐诞通度,实有名家韵。若加绳染功,剖莹乃琼瑾。
宣明体远识,颖达且沈隽。若能去方执,穆穆三才顺。
阿多标独解,弱冠纂华胤。质胜诫无文,基尚又能峻。
通远怀清悟,采采标兰讯。直辔鲜不踬,抑用解偏吝。
微子基微尚,无倦由慕蔺。勿轻一篑少,进往必千仞。
数子勉之哉,风流由尔振。如不犯所知,此外无所慎。
玉骨冰肌染嫩红,依依低映粉墙东。莫教狼藉春泥里,常伴妆台斗艳容。
秋高月冷晓风斜,路近灵山望眼赊。叠巘浮青迷鸟道,三峰泻玉镇龙沙。
空潭碧蓄源头水,老树红酣雪后花。安待飞仙同举袂,登巅一览赤城霞。
一年蜡屐几回看,等到花开惜到残。漠漠冻云连近远,荒荒野月照清寒。
于人疏落如无意,写尔高空正自难。记得遥山旧茅屋,破扉朽几一枝安。
烛花红死睡初醒,一枕孤怀病客情。
海上有山应大梦,人间无路可长生。
乾坤意入凭栏阔,风月人归似旧情。
汉殿香销春寂寂,夕阳无语下西城。
少小诗才苦不纵,束缚霜毫万牛重。有如工女立寒窗,刻剪衾裳作鸾凤。
虽然十指尽僵裂,神物焉能为我用。十年学诗祇自惭,那有一篇堪百讽。
一自明湖醉风雪,复出从军事鞍鞚。青磷白骨皆眼见,恨蕊愁花亦心痛。
夜镫草檄百纸空,晓月吹铙万夫閧。玉貌歌来尚战场,金朽丐处均厮从。
从此豪情风雨至,倏忽高歌鬼神送。流黄夺得九张机,织出天衣尽无缝。
李杜韩苏生不再,衮衮群儿空簸弄。放翁诗诀已轻传,清钟谁更敲秋梦。