眇叹属辰移,端忧临岁永。久惭入汉客,每愧遵河影。
仙羽诚不退,蓬襟良未整。谁谓无正心,大陵有霜颖。
幂历女萝草,蔓衍旁松枝。含烟黄且绿,因风卷复垂。
江州江城赤如赭,江吞孤城去如泻,
忽然华楹出城角,庾公之楼高照野。
云空翚飞粲丹雘,树杪鳞差排碧瓦。
行人转盼居人夸,云道风流有存者。
庾公当年志恢拓,神姿从来本夷雅。
偶驱百万撄虎狼,反旆南归惟匹马。
如何倚栏向北顾,坐俯惊湍弄杯斝。
岂知宗国风灯似,膏尽烟空欲煨炧。
朅来抚事一悲慨,泪落清波为谁洒。
细思兴辇总人为,有昊何能擅坯冶。
长松埋涧底,郁郁未出原。孤云飞陇首,高洁不可攀。古道贵拙直,时事不足言。莫饮盗泉水,无为天下先。智者与愚者,尽归北邙山。唯有东流水,年光不暂闲。
洞江野客半枯槁,只有梅花与倾倒。蹇驴破帽过南村,不为梅花被谁恼。
交情冷淡无人知,怪我凌寒起常早。江头腊月正月间,云里十枝九枝好。
自从作客向天涯,万里风烟迹如扫。是谁写此断肠魂,坐对相思令人老。
可怜两度度春光,不得香名入诗草。今朝试笔为君题,清泪如丝洒元昊。
雪里攀梅冷不胜,归来分插几空瓶。
花间乱缀未凋玉,窗下细看元是冰。
旋觉暖回还易散,只愁冻损独先零。
诗翁贪看横斜影,未暝呼童急上灯。
青冢锁香魂,罗浮埋玉质。
美人薄命多,临风空太息。
周览穷水国,岁月屡徂迁。凭高一以眺,心事故依然。
南天足梅雨,草树何芊芊。幽蝉鸣我侧,鹳鹭飞我前。
茅茨与竹瓦,参差傍野田。黍稌力未苏,苍莽起疏烟。
岂繄憔悴感,永念膏泽偏。抚已惭旷职,劭农忆昔年。
敛旆还城邑,耄稚拥郊廛。何以解其愠,南风寄所宣。
萧萧江上一帆轻,风急迎流白浪惊。晓日暖开芦苇岸,悲笳寒彻石羊城。
百年事业青山在,万古危途游子情。遥忆铁桥归未得,雪梅当路为谁横。
日日持竿江水头,暮烟瓦雀集高楼。石床醉倚藤萝月,桐叶吟当枕箪秋。
一夜池塘今古梦,十年鼙鼓海天愁。乱离踪迹思良友,正欲同君秉烛游。