西塘客竟去,草树响飕飕。箫鼓前村赛,烟霞何处楼。
风飘秋社燕,月泻晚溪鸥。野色携归案,诗情挂倦眸。
一年蜡屐几回看,等到花开惜到残。漠漠冻云连近远,荒荒野月照清寒。
于人疏落如无意,写尔高空正自难。记得遥山旧茅屋,破扉朽几一枝安。
烛花红死睡初醒,一枕孤怀病客情。
海上有山应大梦,人间无路可长生。
乾坤意入凭栏阔,风月人归似旧情。
汉殿香销春寂寂,夕阳无语下西城。
少小诗才苦不纵,束缚霜毫万牛重。有如工女立寒窗,刻剪衾裳作鸾凤。
虽然十指尽僵裂,神物焉能为我用。十年学诗祇自惭,那有一篇堪百讽。
一自明湖醉风雪,复出从军事鞍鞚。青磷白骨皆眼见,恨蕊愁花亦心痛。
夜镫草檄百纸空,晓月吹铙万夫閧。玉貌歌来尚战场,金朽丐处均厮从。
从此豪情风雨至,倏忽高歌鬼神送。流黄夺得九张机,织出天衣尽无缝。
李杜韩苏生不再,衮衮群儿空簸弄。放翁诗诀已轻传,清钟谁更敲秋梦。
静夜新雷雨欲滋,无端愁为落梅支。因追灞上初春日,转念孤山二月时。
香雪易飘风细细,飞琼难挽柳丝丝。问梅那得情如我,祇恐桃花笑也痴。
何日山中住,山中我旧知。茅堂深竹里,螺径夕阳时。
黄蝶穿篱疾,闲云出岫迟。今朝对明镜,愁见发成丝。
齑盐饘粥是清缘,火宅焚空不受煎。枕上黄粱销绿蚁,观中白骨长青莲。
身留蛮触交争国,梦入羲皇极乐天。五十六年吾事毕,时间贪恋总全捐。
清泠空想离骚国,至理难穷太极图。
知有老人圮下履,恨无鸿宝枕中书。
闲花眼底千千种,此种人间擅最奇。
国色天香人咏尽,丹心独抱更谁知。
才上公车对早晖,淡晴天气晓光微。客中愁思真如病,梦里乡关不当归。
络绎轮蹄蹂岸雪,飘零星月掩林霏。山程水驿终朝历,望望村庄叩板扉。