冻禽塌翅飞,模糊见人影。林寒夜开未,一院古苔冷。
凉风撼树走轻萚,霜枝夜夜啼乌鹊。千秋遗恨几皋鱼,我思古人今不作。
观山徐元人中豪,颓波滚滚能插脚。场室三载苦羁栖,谁与伴者陶公鹤。
哀感地祇上升闻,帝谕观火须洞若。炎官衔旨来墓田,火伞高撑势煜烁。
茅茨散作劫灰飞,元身翼主泪珠落。头额可焦肤可灼,赤子之心铁堪嚼。
帝曰汝孝宜汝嘉,三日即瘳可勿药。精诚耿耿格彼苍,孝根天性岂外铄。
喟余失怙守垩庐,三载视融两腷膊。朔雪压庐顿反风,此事追忆犹如昨。
得毋有主相冥漠,令我对此滋惭怍。葛藟绵绵枝条弱,海上衔石空填雀。
如君元精贯汤镬,坐火不死死亦乐。祇今尚余炮烙瘢,举似刲股旧痕无隔膜。
昨夜群真驻玉舆,白云冉冉袭霞裾。天风吹断仙郎梦,万壑半衔夜月虚。
春风吹明月,夜落梅花里。相对两忘言,清香淡如水。
挑镫对编简,仰止德愔愔。学术祛成见,勋名出小心。
论文官烛灺,筹笔阵云深。允矣读书法,千秋佩士林。
道在穹壤间,如日照万国。淳乾再中天,斯文荷申锡。
惟时朱夫子,一柱擎天力。勉斋妙心传,月印寒潭碧。
东野正始音,绝唱未易续。昕庭万言对,珠玑灿盈掬。
一麾压南州,寒谷回春燠。煌煌漳水珠,照耀昆山玉。
美哉巽斋守,杰构捐金钱。横经踞皋比,冠剑来三千。
贤侯揭新扁,伟观还当年。孰能踵公武,名盖东南天。
经畬望有秋,譬彼田舍翁。学道犹学医,百脉期疏通。
立身尚名节,峻峙千仞峰。勉哉蹈前修,毋与流俗同。
曾入皇家大网罗,樊笼久困奈愁何。
长于禁苑随花柳,无复郊原伴黍禾。
秋暮每惊归梦远,春深空送好音多。
主恩未遂衔环报,羽翮年来渐折磨。
向来懒不赋梅诗,禅榻忘机鬓已丝。
月户忽逢双玉立,春风又见一年期。
楼高缥缈明霜影,竹冷横斜浸雪枝。
尚笑閒尘除未尽,暗香犹著梦魂知。
卖尽青山说买山,高年正好学偷闲。洞庭尽有梅花屋,何不携家住此间。
梁园学舞不胜春,力怯东风罥草茵。日暮飘零作红雨,过墙犹是坠楼人。