近代几人画山水,郭畀无人朱敏死。后之作者徒纷纶,得骨得皮谁得髓。
闻君扫却山居图,令我见之心独喜。前山环伏似虎蹲,后山奔腾若龙起。
缘溪草堂星散居,嘉树阴阴云旎旎。岂无采药古仙人,亦有看书两君子。
七十老翁居竹间,老去胡为在城市。君如有意肯相过,貌得沧江弄清泚。
四月关西麦乍黄,晓炊愧我得先尝。淋漓汗血三农苦,空盼风吹饼饵香。
此是渊明向上人,少年早已谢簪绅。谈优雅号周禅客,意散宜称谢道民。
书疏苦无多字数,岁时但觉两情亲。寒窗欠我煨炉语,久办青鞋拟乞身。
齿发衰残志虑昏,谗兴妇口可心寒。不知尤物能为祸,却为骊姬寝食安。
今夕西堂燕,明朝南浦人。
雨滋将别泪,花黯欲离神。
烛下杯停久,门前嘶马频。
所期殊未至,含意独谁申。
玉署仙班第一流,甘泉终日奉宸游。填门宾御同元礼,满架图书似邺侯。
春色散朝挥丽藻,夜深当宁待嘉猷。车茵坐拥沙堤上,争羡台臣正黑头。
振策凌霄上,留筵拂石开。峰悬疑削出,崖断似飞来。
云气晴交雨,涛声昼引雷。危梁倘可度,扶醉隔溪回。
二月春深煖未回,花时犹未见花开。宸游唐后浑嫌晚,怪得传教内使催。
相逢忽漫路岐临,相送停舟酒重斟。目引海云飞处尽,心随潮水渡时深。
芳洲总惜人迟暮,花县那堪岁载阴。李白从来稀下泪,问君何事独沾襟。
麻衣补破纸为绦,不羡仙人宫锦袍。天地老于双转毂,山河渺似一秋毫。
炼深宝鼎丹砂就,莹彻灵台夜月高。上界而今官府足,暂游尘世莫辞劳。