山山迸出细泉流,更泻高峰瀑布幽。
尽入大溪滩石里,古今翻复几人舟。
夷门别业在西郊,新筑高斋对泬寥。树好墙阴常冉冉,竹深檐籁日萧萧。
寻花路僻过桥去,留客灯昏带雨烧。共爱幽栖真率意,门前时见有停桡。
眼看汗血已成驹,忽泛扁舟兴不疏。官小自应亲簿领,政成当遣乐樵渔。
举行诗礼为家法,收拾江山作俸馀。蘋满汀洲相忆处,秋风寄取一行书。
丹丘羽人轻玉食,采茶饮之生羽翼。名藏仙府世空知,
骨化云宫人不识。云山童子调金铛,楚人茶经虚得名。
霜天半夜芳草折,烂漫缃花啜又生。赏君此茶祛我疾,
使人胸中荡忧栗。日上香炉情未毕,醉踏虎溪云,
高歌送君出。
雪。凝明,澄彻。飞玉尘,布琼屑。苍云暮同,岩风晓别。
深山樵径封,远水渔舟绝。南枝忽报梅开,北户俄惊竹折。
万树有花春不红,九天无月夜长白。
霜蓬零乱。笑绿鬓、光阴晚。紫茱时节,小楼长醉,一川平远。休说龙山佳会,此情不浅。黄花香满。记白苎、吴歌软。如今却向,乱山丛里,一枝重看。对著西风搔首,为谁肠断。
坐酌(zhuó)泠(líng)泠水,看煎瑟(sè)瑟尘。
无由持一碗,寄与爱茶人。
坐着倒一鼎清凉的水,看着正在煎煮的碧色茶粉细末如尘。
手端着一碗茶无需什么理由,只是就这份情感寄予爱茶之人。
泠泠:清凉。瑟瑟:碧色。尘:研磨後的茶粉(按,唐代中国茶为粉茶,也就是日本学去的抹茶,所以用尘来形容)。
无由:不需什么理由。
立秋十日,早露出新凉面。斜风急雨,战退炎光一半。月上纱窗,疑是广寒宫殿。无端宋玉,撩乱生悲怨。一年好处,都被秋光占断。你且思量,今夜怎生消遣。