杳杳春江阔。收细雨、风蹙波声无歇。雁去汀洲暖,岸芜静,翠染遥山一抹。群鸥聚散,征航来去,隔水相望楚越。对此,凝情久,念往岁上国,嬉游时节。斗草园林,卖花巷陌,触处风光奇绝。正恁浓欢里,悄不意、顿有天涯离别。看那梅生翠实,柳飘狂絮,没个人共折。把而今、愁烦滋味,教向谁说。
幕府山容敛。逢一只、江上传书小雁。密密题缄启,麦光砑、细写长亭别怨。
吴潮直接,楚尾通波,偏是相思人远。恨杀春三月,被杜宇燕尾,帘边催散。
西子湖堤,桃枝杖短。从此新声吟遍。结个藏书屋,独醉后、儿女灯前拂砚。
不耐纤毫青李,宝泓浓蘸,但擘窠零乱。枕江沙、无穷秋色,扉竹休掩。
被酒阳狂,当歌慨慷,几遍雄心肮脏。芦中人,灶下养。
市南屠狗,城东卖酱。更邀昔日知交,白掷剧饮,掀髯抵掌。
击碎唾壶,拍碎胡琴,旧事流波一往。想像衣香,沈吟手粉,十载后堂情状。
灯灺后,梦回时,曾否玉人无恙。醉后猛然思省,人生何必定多情,且潦倒、短衣射虎,学蓝田李广。
毒热镕金,火云焦釜,喘月吴牛无那。剥啄声,谁拉我。
过君高馆,科头而卧。只愁避暑何方,除是剪却,乱峰千朵。
更上危楼,快劈么弦,弹得冰天都破。小饮深谈,耳酣气热,不顾旁人而唾。
算今古,几贤愚,讵有斯人长饿。归去先生烂醉,任他拍手群儿骂,且踏著、一街新月,把小词閒做。
苔径临江竹,茅檐覆(fù)地花。
别来频甲子,倏(shū)忽又春华。
倚(yǐ)杖看孤石,倾壶就浅沙。
远鸥浮水静,轻燕受风斜。
世路虽多梗(gěng),吾生亦有涯。
此身醒复醉,乘兴即为家。
长满青苔的小路边,仍旧是修竹临江,茅檐下的花木,依然是浓荫覆地。
离开草堂已经三年了,归来时正是春花正茂的时候。
谢安常倚杖与孤石相望,我却在浣花溪浅沙地上倾壶独酌。
欣赏那远处闲静浮于水面上的水鸥,观看那在微风中斜飞的燕子。
我今日虽回到了这地方,但不知以后又怎么样,现在蜀中多乱,世路梗阻,年纪这么大了,一个人的一生,也终会有尽头之日呀。
来日既有限,所以不同不于愁中取乐,醒后有酒又饮个醉,兴之所至便是家了,得快乐时且快乐,何必计较能在这里住上多久呀。
苔径:长满青苔的小路。临:挨近,靠近。覆:遮盖。
频:多次。甲子:甲为天干的首位,子为地支的首位。倏忽:一作“归到”。春华:即春花。
倚仗看孤石:晋谢安所居的地方,有石一柱,谢安常倚仗相对。杜甫在这句诗里说的即指此。倾壶:指斟酒。沙:浣花溪有沙。
梗:阻塞。涯:穷尽。764年,杜甫已五十三岁。
乘兴:兴会所至的意思。
枫叶浓於染。秋正老、江上征衫寒浅。又是秦鸿过,霁烟外,写出离愁几点。年来岁去,朝生暮落,人似吴潮展转。怕听阳关曲,奈短笛唤起,天涯清远。双屐行春,扁舟啸晚。忆昔鸥湖莺苑。鹤帐梅花屋,霜月後、记把山扉牢掩。惆怅明朝何处,故人相望,但碧云半敛。定苏堤、重来时候,芳草如翦。