风急还收,云冻又开,海阔无人翦水。算六出工夫,怎教容易。刚被郢歌楚舞。镇独向,尊前夸轻细。想谢庭诗咏,梁园赋赏,未成欢计。天意。是则是。便下得控持,柳梢梅蕊。又争奈、看看渐回春意。好趁东君未觉,预先把、园林都装缀。看是处,玉树琼枝,胜却万红千翠。
康乐诞通度,实有名家韵。若加绳染功,剖莹乃琼瑾。
宣明体远识,颖达且沈隽。若能去方执,穆穆三才顺。
阿多标独解,弱冠纂华胤。质胜诫无文,基尚又能峻。
通远怀清悟,采采标兰讯。直辔鲜不踬,抑用解偏吝。
微子基微尚,无倦由慕蔺。勿轻一篑少,进往必千仞。
数子勉之哉,风流由尔振。如不犯所知,此外无所慎。
绝顶凭谁引,苍藤乍可攀。偶然临福地,不信在人间。
古洞遥通棹,江光日浸山。东南百战后,登眺泪潺湲。
冻云同色坠飞霙,送腊迎春一岁成。
但见红花洗芳面,那闻黄竹度新声。
密移琼室祥光满,倒泻银河白浪平。
已属画师图此景,炎蒸相对卧桃笙。
野色上荒亭,风来酒未醒。雷吉嶂裂,龙气一江腥。
远树沈云黑,重岚带石青。扶摇如可上,鼓翼赴南溟。
壶丘白日静,独坐抚瑶琴。谁识无弦意,明明太古音。
花声冷晓露,石响戏春禽。相对人何处,清风满竹林。
薄醉冲寒跨驴出,霜木峥嵘村舍寂。野田无物饥鸱愁,溪路冻合凿冰汲。
新诗得意正森爽,朔云压脑转昏黑。初向驴子前头见,率然三点五点白。
不翼而飞何处来,塞空已并此身入。北极应摇斗柄注,东宿自张箕舌吸。
侧闻玄冥气不交,此时天上亦寒栗。研珠屑玉劳精神,被山冒岭费筋力。
上帝岂不乐无为,或言万姓乞膏泽。下界小臣同井蛙,仰窥妄以私意测。
道旁冻叟僵欲死,且愿被褐负暄日。
只谓春天暖,宁知雪霰飞。龙蛇且深蛰,花柳不胜威。
糁糁凌风细,纷纷带雨稀。谁当问穹昊,生杀果何机。
雪飞当梦蝶,风度几惊人。半夜一窗晓,平明千树春。
花园应失路,白屋忽为邻。散入仙厨里,还如云母尘。
散漫天涯色,乘春四望平。不分残照影,何处断鸿声。缭绕先经塞,霏微近过城。因风低未敛,带雨重还轻。干吕知时泰,如膏候岁成。小儒同品物,无以答皇明。春雪空濛帘外斜,霏微半入野人家。长天远树山山白,不辨梅花与柳花。