登高丘而望远海,六鳌骨已霜,三山流安在?
扶桑半摧折,白日沉光彩。银台金阙如梦中,
秦皇汉武空相待。精卫费木石,鼋鼍无所凭。
君不见骊山茂陵尽灰灭,牧羊之子来攀登。
盗贼劫宝玉,精灵竟何能。穷兵黩武今如此,
鼎湖飞龙安可乘?
一舍麻城指顾中,远山横翠慰吾悰。
劳生艰险今尝遍,休把狂言吓老翁。
飞霰飘飘堕晚风,乱山无数暮云同。
天工却似怜羁旅,又变霜华见碧空。
岘亭标往胜,楚俗旧登临。昔堕看碑泪,今伤歧路心。
江山无改易,贤达几消沉。缅想昔人叹,翻为后代钦。
雍台临汉水,樊口接荆岑。树似遗棠爱,川如睹洛深。
谁知感慨者,名向此山寻。
盗贼无休日,凭高泪满缨。岷峨日悽怆,江汉失澄清。
故国遗军壁,孤城傍虏营。兵戈生朔气,鼙鼓入秋声。
吹帽他时兴,登台此日情。宾朋共一笑,俯仰异平生。
黄菊淮川晚,丹枫楚岸晴。蹉跎栗里醉,憔悴泽中行。
近郭青山抱,回堤绿水萦。长阴接远句,短日背高城。
墟里孤砧发,关河一雁鸣。临觞忧战伐,对食想升平。
元帅谁摧敌,尚书尚用兵。幽人独北望,疲卒举西征。
秋圃芳菲杂,闲门鸟雀盈。垂萝飘几席,落叶袅檐楹。
夕竹捎烟劲,寒花泫露明。光阴玄鸟变,湖海白鸥轻。
放逐宁违性,栖迟且避名。苍生大臣在,莫自涕纵横。
两色閒堂静,横经坐昼深。笙歌非绛帐,弦诵有青衿。
竹劲捎檐碧,松寒覆院阴。万人忧旱日,洗耳听秋霖。
西风只识黄花面,不识登临吊古心。空打孟嘉乌帽落,挂人唇齿到如今。
瓦鼎松声涨苦荼,替杯中物泛茱萸。白衣不识缁衣客,自撷寒英插古壶。
淇奥文雅地,相门英妙才。春风万人喜,都城千骑来。
啸激鸾凤响,歌传松柏哀。怀贤复访古,处处为徘徊。
利交势相营,义交气相得。千岁若旦暮,万里犹咫尺。
昔我相闻声,但嫌未相识。今我相同游,又恨莫相益。
同时复同道,同官又同籍。平生重结交,然诺亦自惜。
子为太守丞,我为里中客。虽复戒疏数,不应事形迹。