人世拘形迹,别去间山川。岂意灵仙偶,相望亦弥年。
夕衣清露湿,晨驾秋风前。临欢定不住,当为何所牵。
七香宝驾灵谁乞,双眼金针俗不存。世态如今机巧遍,堪将馀技献天孙。
碧天隐隐紫云歌,金粟香霏染袖罗。此地更无尘世想,满身祇觉露华多。
呼来小字同明月,卷起轻帘即绛河。应笑丽华璚树底,教人强唤作嫦娥。
王郎身如椰子大,胸蟠万卷犹能载。少年著足名利场,归来卜筑红尘外。
太虚为室月为烛,四海诸公常所会。穷阎陋室天下贵,驽奴丰车多覆败。
坐收浮念得此生,如鍊真金岂常坏。是中本自无亏成,坏与不坏亦何在。
请君直下赋一言,要识所存当默解。
薄暮抵山麓,杳然探深冥。所困在曲磴,所通在神明。
暗香空中来,鼻观早泠泠。秉烛谛视之,鹿角交枝横。
微茫阴云里,下有寒谷冰。于焉验夜气,孰与旦画清。
山僧出肃客,漏下已二更。孤月尚未上,荒鸡尚未鸣。
独有梅花魂,随我入前楹。解衣慰窘步,屐齿俱含馨。
座有软脚酒,足以发诗情。山神夜传语,诘旦戒早晴。
在昔寒香翁,大节昭沧溟。故国之乔木,有光先中丞。
啮㰖看梅花,用晦毕馀生。可怜骆义乌,垂死莫知名。
我为阐潜德,遂足炳日星。惜㦲竿木吟,竟同落花零。
侵晓山雨过,渐见东荧荧。诸公俱熟睡,而我已独醒。
熹微看南枝,嫩湿增娉婷。披衣出上方,曳筇寻古亭。
荼甘不可作,寒碧委蔓荆。废翁亦仙去,梅花失主盟。
倒影浸溪碧,古心与天青。间以虬松枝,怒涛时崩腾。
谁其音嘹喨,遥知是仓庚。今年春事苦,花信以晚成。
黄钟踰九九,薄寒尚未盈。岂知万香雪,从此轩豁呈。
大雄与河渚,梅花夙擅称。邓尉亦其亚,篮舆吾并经。
东渡数云湖,累为魂梦萦。兹山尤密迩,洞天列户扃。
其南富橙橘,不下双洞庭。秋晚倘再来,饱看黄云平。
西村诸宿老,好句留馀铿。将无即梅花,瑰此宰官灵。
平生论诗法,雅不喜竟陵。独爱此一卷,莫以楚语听。
我诗惭高寄,薄奏下里声。归舟按玉笛,晚霞满江城。
閒踪无滞留,有兴即行乐。
崎岖历重丘,窈窕穷远壑。
遂步西城道,修墉带高闳。
门前高梐枑,喧喧歌吹声。
老人咨嗟予故,园林曾是前人墓。
予谓老人置勿论,自古废兴何定据。
今人欢乐宁长保,后人还为伤怀抱。
庾郎十饭九不肉,家无斗储饭不足。穷儿朝来忽乍富,墙下千罂俱有粟。
只今锦烂花争妍,想见云翻釜初熟。一饮醍醐生玉池,再饮沆瀣充朝饥。
味虽似淡中实美,暖能扶老甘归脾。黄粱岁割一万斛,谩饲谷伯如猪肥。
君不见蛾眉仙人家海涯,自种紫芋羹蹲鸱。尚说人间无此味,天酥酡固不可知。
愿借东坡玉糁句,题作此窗罂粟诗。
忠孝之家女亦良,教传彤管有遗芳。藁砧旧擢儒林秀,桂子新飘月窟香。
方拟鱼轩沾宠渥,遽惊风树变凄凉。稽山鉴水青春暮,薤露声中恨更长。
去年佳节吴头见,今久秋声峡内闻。桂魄渐看成半璧,银河犹自掩微云。
晒书空有便便腹,乞巧初无怪怪文。为向天边牛女道,夫耕妇织莫辞勤。
君不见诗人以来一子美,莫年流落来夔子。赋诗三百六十篇,西瀼东屯客愁里。
何人作堂画遗像,收拾光芒榜诗史。堂前何有有荔枝,树犹未老熟独迟。
世人贵早不贵晚,倘非我辈谁赏之。涪陵昔遭妃子污,万颗包羞莫能诉。
泸戎一经少陵擘,至今传诵轻红句。少陵伤时泪成血,一点丹心不磨灭。
散成朱实满炎方,风味如诗两奇绝。乐天曾画忠州图,自言香味人间无。
君谟亦作闽中谱,陈紫声名重南土。何如诗史堂前株,正是一饭孤忠馀。
人为世重物亦重,端如丈人屋上乌。巴图闽谱合避路,奚用品第分锱铢。
搀先熟者如杨卢,但可与之作前驱。闽娘十八婢妾尔,将军大树真佣奴。
我生四百馀年后,来作先生游处守。登堂三叹荔正丹,聊效柳人祠子厚。
安得先生今复生,添赋夔州歌一首,要使荔枝之名长不朽。