杨柳城初锁,轮蹄息去踪。春流无旧岸,夜色失诸峰。影动渔边火,声迟话后钟。明朝回去雁,谁向北郊逢。
悠悠我行迈,邈在天一方。道路无终极,时节异炎凉。
路逢故里亲,挥泣问家乡。妻子离别久,不知今存亡。
中原多白骨,城邑聚豺狼。远去无僮仆,思还绝糇粮。
寄语家中人,远行良可伤。
我爱青山欲归去,偶见生绡喜还住。层峦叠嶂远冥濛,旭日东生光采注。
帘阴微闪数枝丹,疑是岩前半开树。晴岚晓翠千万重,一览底须携杖屦。
郭生十年不相见,笔意从容入天趣。青田道人如瘦鹤,能跨生驹穷海岳。
何如挂此素壁间,终日焚香相对閒。政尔胸中有丘壑,乌帽黄尘漫飘泊。
向来山中我醉眠,白云孤飞兴悠然。清幽到处画不出,自遣数语人间传。
三月花开雪满枝,肯将春色让黄鹂。它年调舌如能语,休语开元夜雨时。
我为浔阳客。
戒旦乃西游。
君随春水驶。
鸡鸣亦动舟。
共泛湓之浦。
旅泊次城楼。
华烛已消半。
更人数唱筹。
行人从此别。
去去不淹留。
夜灯读书史,飘然抚予胸。
奇哉天下士,英雄见略同。
子长叹息?家事,谓势於人将有穷。
谪仙作诗戒鲸鲵,亦云勿恃风涛之势如白龙。
乃知世上夸毗子,控搏外物终成空。
君不见寡大夫围初得楚,章作华台前汗成雨。
郑田周鼎哆然求,齐桓晋文何足数。
一朝乾溪万众溃,饥卧独枕涓人股。
君不见夫差称霸会黄池,诸侯不敢捩眼窥。
临盟争长莫敢拒,吴竟为先晋次之。
中原甫归败笠泽,甬东百家悕可悲。
君不见赵家主父尤雄强,吞灭代北如驱羊。
诈称使者入秦池,威风惊倒秦昭王。
暮年立子一失计,探{觳角换鸟}沙丘终饿亡。
诵诗读史余,更披金匮书。
章蔡与秦韩,往事尤可吁。
惇欲族诛元佑人,荐福鑱碑立诸京。
兴五十三家桧掌股,庆元五十年侂牙龈。
章蔡投荒韩授首,秦亦奄奄泉下人。
当时气势动山岳,如今一窖寒灰尘。
后来视今犹视昔,哀哉踵路双辀倾。
三书读罢灯亦暗,齁齁一枕东方明。
山扉献幽异,十步九攒青。常以崄为绝,不知空更灵。
樛香云溜写,谷午日光亭。何俟桃花水,居然问采苓。
项王高宴鸿门北,风云奔走天为黑。椎牛刺豹酒三行,谈笑戈矛生顷刻。
岂知天命非人谋,玉玦三提事何益。兴亡楚汉两干将,开辟乾坤双白璧。
喑呜漫说万人敌,隆准天人竟谁识。玉斗声中霸业空,乌江江水还流东。
至日空相忆,何时复此来。
素书烦蜡炬,往事付寒杯。
梦破风惊竹,诗成雨绽梅。
江城低婺女,回首亦劳哉。
化行邦域二年春,樵唱渔歌日日新。未降诏书酬善政,
不知天泽答何人。秋登岳寺云随步,夜宴江楼月满身。
他日朱门恐难扫,沙堤新筑必无尘。