郑公负才名,流落四十年。
高视隘八荒,天寒坐无毡。
忘形赖司业,时与送酒钱。
嗟予樗栎材,臃肿世所捐。
云何附青云,拜赐追前贤。
开壶对青樽,内愧颜靦然。
公乎廊庙姿,直干上参天。
袨服群娃宫,不虞姑争妍。
陋儒气填臆,感慨聊自宣。
辱惠不知报,强歌成短篇。
几年书不到江东,知我忘形事事慵。南阮最贫方远宦,阿连同调且相从。
狂生肯信原非病,妄校须惭广未封。安得论文如定力,不眠长听五更钟。
复命经三峡,波澜极目愁。
片云生断壁,孤石碍中流。
道路连巴塞,风烟接楚丘。
重来登望处,因念昔年游。
楚驿独闲望,山村秋暮天。
数峰横夕照,一笛起江船。
遣恨须言命,冥心渐学禅。
迟迟未回首,深谷暗寒烟。
恒山西望隔年馀,何处山椒问起居。一曲紫箫还院落,半庭红叶忆衣襦。
尘缄诗壁萤空度,云满寒塘鹤正癯。莫向藜床谈旧事,秋风秋雨自街衢。
气味闲中好,居疑与世分。
销愁何用酒,娱意莫如文。
穴暝云初上,山高日易曛。
近来心更静,清绝洗妖氛。
衰落暗成病,如何不白头。百年长扰扰,万事祇悠悠。
耕凿资馀力,行藏独倚楼。却因虚淡极,忽觉此生浮。
隙鸟媚晴川,汀沙漾鼻烟。薄凉催挂席,斜日照鸣舷。
睥睨孤峰出,芙容绝浦妍。褰裳秋正好,何处挟飞仙。
渐逵何独展,只羽下秋阴。况乃离群意,凄其远道心。
影回牵露苇,声急混霜砧。烽火频年厉,休翻郁水浔。
酒帘花市旷径过,幽事宁如老去何。山近尉城春草绿,井连萧寺夕阳多。
国香空谷邀琴写,家食衡门带索歌。疏雨自沾苔径曲,几人鸠杖破烟萝。