日月逝不处,少壮能几时。行行薄暮景,去去不可追。
衰颜坐自槁,华发无再缁。天运有时极,人寿安可希。
饮食拳形体,魂魄来居之。吾生一侨舍,日久终须辞。
所忧名未立,腐草忽同归。茫茫百世后,知我复为谁。
寸心揽万古,中亦有所持。长歌泣泗下,千载魂同悲。
野性耽迂百念轻,幽栖随处得怡情。
山依南郭家林好,水入西庄客舍清。
暖日野花常护鹿,春风汀柳不辞莺。
年来梦里添游乐,也逐渔樵结伴行。
狐白足禦冬,贵其服无斁。何当大火流,忽以代絺绤。
物性自有常,时序忽复易。人生一世间,岂能调众适。
朝为人所推,暮为人所嫉。重之即丘山,轻之比蝉翼。
自非金与石,焉能不销铄。唯当慎尔仪,守一永不忒。
一心忧国不忧家,掠面黄尘带晚沙。
邮传不通音问隔,家人夜夜卜灯花。
展开阅读全文
岩岩钟山首,
赫赫炎天路。
高明曜云门,
远景灼寒素。
昂昂累世士,
结根在所固。
吕望老匹夫,
苟为因世故。
管仲小囚臣,
独能建功祚。
人生有何常,
但患年岁暮。
幸托不肖躯,
且当猛虎步。
安能苦一身,
与世同举厝。
由不慎小节,
庸夫笑我度。
吕望尚不希,
夷齐何足慕。
展开阅读全文
朝霞迎白日,丹气临汤谷。
繄繄结繁云,森森散雨足。
轻风摧劲草,凝霜竦高木。
密叶日夜疏,丛林森如束。
畴昔叹时迟,晚节悲年促。
岁暮怀百忧,将从季主卜。
天寒苦日短,白露变为霜。行行出门去,周道悠且长。
衰草被荒郊,阴云翳重冈。俯观溪流涸,仰视鸿雁翔。
岂不怀所思,慷慨热中肠。乃知四时间,代谢本寻常。
云轻暮色转,草绿晨芳归。山墟罢寒晦,园泽润朝晖。
春心多感动,睹物情复悲。自君之去矣,兰堂罢鸣机。
徒知游宦是,不念别离非。
扑断清贫事,萧然一室居。雨将苔曼衍,秋与蕙清癯。
火白衣犹煖,香焦味有馀。山中足诗思,岂必灞桥驴。
于世原无术,生涯只自惊。百年三纪去,两岁一宵争。
京洛尘堪倦,蓬蒿径未成。却怜罗绮会,不待晓钟鸣。