官闲身自得,客至眼殊明。
静算棋生死,闲分酒浊清。
悠然剧谈罢,偶尔小诗成。
但恨桑麻事,无人与共评。
环走几千里,驰归亦再旬。征途饶感慨,讼牒费精神。
风雪常欺客,文章本误身。小诗无杰思,犹得当吟呻。
当年紫马去长安,岂谓风尘早挂冠。丛桂长谣明月夜,据梧清枕白云寒。
共思河朔诸贤饮,还问平原十日驩。我醉欲为歌伏枥,恐令如意碎琅玕。
清世何缘有避雠,为贪山色秣陵游。间从方外称司马,懒向田间诧故侯。
王谢风流杯底出,秦淮烟月画中收。官衙不少如渑酒,君但来过缓客愁。
庭下蔷薇树,花开玉雪球。
主人明日去,相对似含愁。
松风涧水打窗声,玉佩琼琚触眼明。
当书如何挂秋月,未春特地转新莺。
只销一卷梅山集,幻出多般景物情。
老子平生有诗癖,为君焚却老陶泓。
学子研终古,难将短浅求。
汲深欣得得,操绠要修修。
远酌源千载,长缫思万周。
初如泉眼隔,忽若井花浮。
意到言前达,词於笔下流。
昌黎感秋句,圣处极冥搜。
节里非无事,忙中自有闲。
因风烦白鸟,折简唤青山。
诗卷一两册,斋房三四间。
兴来长得句,却道在尘寰。
昨日山行尚有村,今朝岭塞更无门。
仰攀苔磴上绝顶,却倒篮舆下峻峦。
身觉去天才寸许,岸临无地不堪看。
前头尚有芙蓉在,此岭难登未是难。
南宦宁差北,西归敢再东。
猿声云树月,客枕露船风。
绿发春全白,苍颜酒不红。
莫憎愁与病,留取伴衰翁。