春来非是爱吟诗,诗是田园遣兴时。行傍山翁驱犊父,坐观邻妪试鹅儿。
看秧时测水深浅,行菜闲占春早迟。白日渐长消不去,春来非是爱吟诗。
春来非是爱吟诗,诗是田园尽兴时。蓐食出门天欲曙,荷锄归路月相随。
踏青漫有心情在,耕绿宁甘体力疲。个段工夫偿不足,春来非是爱吟诗。
春来非是爱吟诗,诗是田园感兴时。草地耕牛方有犊,花村吠犬那生氂。
麦青未必三时粥,桑绿其如二月丝。触物兴怀言不尽,春来非是爱吟诗。
春来非是爱吟诗,诗是田园乐兴时。清入吟怀花月照,红生笑面柳风吹。
村声荡耳乌盐角,社酒柔情玉练槌。閒闷閒愁侬不省,春来非是爱吟诗。
童童山上松,条条风中柳。四时一以化,贞脆随所守。
人生天地间,苦无金石寿。阴阳不停驭,霜露变林薮。
小人羡荣利,志士耻升斗。余生三十年,碌碌犹奔走。
探海斩妖蛟,利剑不在手。侧身视风尘,哀歌对樽酒。
明月写素心,孤云结良友。曾许稷契俦,羞居管晏后。
进未奋功名,退非耕畎亩。一身半浮沉,百年任休咎。
今古浩无涯,悠悠叹白首。
绿阴青子渐能佳,杨柳深藏三四鸦。
春有余情无处著,林边野草亦开花。
有客攀条感旧游,依然风景画桥头。青帘沽酒烟中市,银甲调筝水上楼。
不是别离常带恨,纵非风雨也关愁。那堪玉露凋伤后,落叶哀蝉咽暮秋。
历尽巴山白发新,西风何处不伤神。
马曹蹭蹬官难起,鸟道艰危老更贫。
九派长江春后雁,一年芳草梦中人。
相思况是无消息,徙倚天涯涕泪频。
星炯炯,思依依。关山幽梦绕,风雨暗魂飞。江南春好浑闲却,何事游人滞不归。
村村开玉树,处处绽银花。始信乾坤富,谁人说大家。