人道春寒早系舟,楚山一夜雨浏浏。
此生削迹江边路,嫩绿纷红只自愁。
顾家好亭子,夏坐午风轻。阶蚁无私食,园蜂有序行。
池深荷气浅,竹密磬声清。人事多升灭,寒潮不世情。
满路尘嚣不耐愁,眠牛冈上自清秋。
霜高木叶流丹冷,宜为黄花一举瓯。
唤回残睡强矜持,浅破朱脣倚笛吹。
千古妖妍磨不尽,长随春色上花枝。
帽落宫花,衣惹御香,凤辇晚来初过。鹤降诏飞,龙擎烛戏,端门万枝灯火。满城车马,对明月、有谁闲坐。任狂游,更许傍禁街,不扃金锁。玉楼人、暗中掷果。珍帘下、笑着春衫袅娜。素蛾绕钗,轻蝉扑鬓,垂垂柳丝梅朵。夜阑饮散,但赢得、翠翘双亸。醉归来,又重向、晓窗梳裹。
南国菖蒲老,知君忆钓船。离京近残暑,归路有新蝉。
岘首白云起,洞庭秋月悬。若教吟兴足,西笑是何年。
孤鸟上鱼梁,行人雨湿装。两行堤柳翠,一片野云黄。
问路从渔父,沿河到普庄。故人冠亦白,相见各神伤。
寒眼乱空阔,客意不胜秋。强呼斗酒,发兴特上最高楼。舒卷江山图画,应答龙鱼悲啸,不暇愿诗愁。风露巧欺客,分冷入衣裘。
忽醒然,成感慨,望神州。可怜报国无路,空白一分头。都把平生意气,只做如今憔悴,岁晚若为谋。此意仗江月,分付与沙鸥。
仰瞻帷幕。
俯察几筵。
其物如故。
其人不存。
神灵倐忽。
弃我遐迁。
靡瞻靡恃。
泣涕连连。
呦呦游鹿。
衔草鸣麑。
翩翩飞鸟。
挟子巢栖。
我独孤茕。
怀此百离。
忧心孔疚。
莫我能知。
人亦有言。
忧令人老。
嗟我白发。
生一何早。
长吟永叹。
怀我圣考。
曰仁者寿。
胡不是保。
丹霞蔽日。
采虹垂天。
谷水潺潺。
木落翩翩。
孤禽失羣。
悲鸣云间。
月盈则冲。
华不再繁。
古来有之。
嗟我何言。