贫家风物厌铅华,波影浮来尽落霞。梦里青山閒岁月,镜中人面想桃花。
秋镫病后惟馀砚,春水愁多未浣纱。枕上片魂谁唤起,夕阳烟树几归鸦。
千朵稼芳倚槛斜,一枝枝缀乱云霞。
凭君莫厌临风看,占断春光是此花。
绿浅香柔绝点尘,乱如丝缕叠如茵。阅残野火千秋劫,斗尽东风六代人。
池上有谁还得句,江南无此不成春。和烟和雨年时路,知否王孙最损神。
坐待梅花尽,征人独未归。
宫妆临镜懒,春信到边稀。
断缕惊龙管,余香入凤帏。
持将花比貌,空有泪沾衣。
风雨春如客,烟霞日似年。
莺歌把酒听,花落抱琴眠。
树暗藏书谷,香流洗药泉。
好怀无处说,谁与系江船。
烟翠饱青实,雨红黏绿苔。
杨花随梦去,莺语唤愁来。
吟事春三月,风光酒一杯。
芳心久消歇,已作蕙炉灰。
忽忽寒光早,贫居水上村。
病疏当世事,拙负故人恩。
黄叶深樵径,荒烟淡荜门。
凭谁论出处,短褐信乾坤。
兰桡飞渡浈江月,紫阁摇空石突兀。海日初生山雾开,乘兴因之讨奇绝。
孤高宝刹霾云端,古木蒙茸山势盘。禺阳截竹吹管去,灵宫何意留其间。
仙之人兮时税驾,我岂后兮今跻攀。碧天无际真人想,顿忘身谪向人寰。
江入大空深不测,缘知独有蛟龙蟠。老衲看成精舍石,白泡汇作清溪潭。
榛甃舍利金轮灭,韦氏园林花树残。犀沉谁为留金锁,猿去何知解玉环。
以兹振衣不厌高,翩翩直上凌层峦。青天咳唾堕珠玉,白昼红颜生羽翰。
千层山色沉江底,九点芳烟暗碧湾。二仪低悬槛外海,百粤势拊寺前山。
烟霞幻变人间世,云雾湿压清昼寒。便欲举杯酬二字,何当同跨双飞鸾。
凭高远豁万里目,朗诵淮南一破颜。大都无际沧波上,惟有群飞鸥鹭閒。
小阁帘高卷,时还鹊噪晴。春花争灿烂,池水最澄清。
燕啄香泥暖,蜂驮翠絮轻。倚窗收绣谱,扫几设棋枰。
听野农歌接,看山画本成。分题诗未就,催卷有新莺。
南来天马势巃嵷,振鬣长呼向碧空。禀气灵渊誇蹑景,受精皎月拟飞鸿。
雄姿壮志闲天厩,历块追风骋海东。神骏岂宜长伏枥,珂鸣常旁紫薇中。