我有匣中琴,庋之高石壁。三年不一弹,祇为知音隔。
偶尔忽逢君,开囊鼓在昔。上念羲农人,下念采薇客。
雅曲不须繁,所贵深衷白。弹罢各无言,西看楚天碧。
酸甜半熟山头果,红白争开屋角花。
紫户不关春睡足,太平多在野人家。
僰道古戎州,何人开天荒。
向者名胜流,经兹水云乡。
少陵三百年,继踵山谷黄。
二老经行处,草木生辉光。
郊外草为堂,悠然世虑忘。
竹衰花结实,蜂旺子分王。
村路规模狭,溪流曲折长。
晚山惜余景,未肯下斜阳。
地炉煨柏细生香,自把诗陈奠一觞。过隙光阴蛇赴壑,浮云世事燕翻梁。
儿嬉爆竹连声响,人对灯花共话长。拍拍好怀明日是,江山点景信谁忙。
翠华巡幸驻离宫,锦缆龙舟万乘东。
银瓮香浮仙醴绿,金堤花簇御筵红。
逶迤箫鼓来天上,滉漾旌旗在月中。
回首可怜春殿隔,如花宫女泣东风。
水边寂寂苍苔晚,犹有东风为掩扉。一砚落花人睡起,半帘微雨燕飞归。
旧时小草尘侵户,隔日馀薰润入衣。客又不来吟又懒,小山相对拂金徽。
翠微深处几人家,风飏轻烟雨压沙。寒勒野桃开较晚,向阳才有两三花。
山村一夜雨,晓来春草生。看水出田原,触物皆移情。
东风吹桑林,午鸠杂乱鸣。偶逢邻叟至,依依话春耕。
锄耰恐后时,黾勉各有营。我亦守先畴,努力俟秋成。
东南形胜惟扬州,介江负淮作襟喉。
有国以来几百战,吊古千载空悠悠。
哀哉荒主与荡子,钝尽铁剑崇倡优。
迷楼九曲烂如画,珠帘十里半上钩。
当年二十四桥月,曾照三十六宫秋。
平山堂上一长叹,但有衰草埋荒丘。
欧仙苏仙不可唤,江南江北无风流。
何人复诵广陵散,黯然悲恨不可收。
只今英主正用武,增五万灶屯貔貅。
金城坚筑壮营垒,绮段细错良田畴。
神谟庙算万全举,天时既至须人谋。
将军山西名将种,家声直到青海头。
男儿有死必报国,正当为上分此忧。
勉旃速办古人事,貂蝉本自出兜鍪。