芒山视洛邑,函谷望秦京。遥分承露掌,远见长安城。
故乡已可识,游子必劳情。雾罢前林见,风息涌川平。
坐观暮潮落,渐见夕烟生。无由一羽化,徒想御风轻。
短棹无寻处,严城欲闭门。水边人独自,沙上月黄昏。
老别难禁泪,空归易断魂。岂知今夜梦,先过白沙村。
兴化年来彻骨贫,口生白醭面生尘。
不知那个无思算,来饱无心闲道人。
闲卧东窗云,遂得天然趣。
枕上桃花源,花开不知数。
啼鸟自无心,何事客惊寤。
翩翩峰畔霞,亹亹溪前树。
俄顷梦还成,去尽春山路。
焚香独坐勘骚经,庭树无风叶不鸣。
静入夜深闻鼓吹,一池明月乱蛙声。
番直同遥夜,严扃限几重。青编书白雀,黄纸降苍龙。北极丝纶句,东垣翰墨踪。尚垂玄露点,犹湿紫泥封。炫眼凝仙烛,驰心袅禁钟。定应形梦寐,暂似接音容。玉树春枝动,金樽腊酿醲.在朝君最旧,休浣许过从。
老气盘空,才名照世,万里秋风行色。人物中朝第一,司马题桥,班生投笔。
记承流宣化,早威声,先驰殊域。看吟鞭、笑指关河,历历当年曾识。
自古人心忠义,白水朝宗,众星拱极。铜柱无端隔断,两戒平分,天南地北。
念瞻依丹阙,捧红云、金泥调屑。到明年归对西山,细说安边妙策。
铸黄金,服白玉,
方法难成日月促。十年著书五车读,
功名未就鬓发秃。海水可尽山可平,
人心何日息营营。安期羡门果何在,
贾谊刘向终奚成。前人不悟已如此,
后人还复蹑其轨。玉东西,
金叵罗,君不肯醉当奈何。
秋台袍笏际明时,幼学功夫肯自疑。白日妖狐正当道,朝阳彩凤独鸣岐。
忘身苦为苍生计,特诏还蒙圣主知。天北天南云树渺,相逢今日慰相思。
骚人足奇思,香草比君子。
况此霜下杰,清芬绝兰茞。
气稟金行秀,德备黄中美。
古来鹤发翁,餐英饮其水。
但恐蓬藋伤,课仆加料理。