山重水复。叹路遥寄与,秋思盈掬。矫首寤歌,梁父龟山,寒泉自漱冰玉。
西清梦里余才调,早暗泣、丹毫黄竹。更那堪、触绪怀人,惯听断鸿声续。
呼唤石龙醉卧,剩残照弄影,贪看鸥浴。愁入春风,危柱哀弦,按遍伊凉旧曲。
无端横洒收声泪,偏撼起、松涛惊谷。念遥天、一角疏星,月冷光空烛。
窗前雪色。是天增一倍,幽人寒洁。休要春晴,总把花枝数分勒。
可惜遁荒季子,爱管领、沧江萧瑟。却劳想、柏榼蕉龛,欢聚不多得。
空忆。天极北。有玉树交枝,冷犯孤日。苍茫独立。顿袖寒生帽檐侧。
一片光摇银海,经千态、浮云变灭。但冉冉消不尽,春风词笔。
虚亭面芳沼,好月散遥林。坐观群动息,时闻蟋蟀吟。
气机无停晷,万化自升沉。晦冥迭昼夜,往来成古今。
物理各自适,兹理会予心。虚明生夜景,清风洒吾襟。
整衣起巡檐,迟迟步花阴。呼童泻青尊,对影自酌斟。
爇香旋中庭,鸣我花间琴。缅怀千载下,希聆疏越音。
高梧发孤籁,契予天机深。对此不能寐,待旦夙所歆。
卅年世变几乘除,冷暖由人且读书。性为安贫长下气,宦因守拙不知誉。
皇天有限同歌哭,蕉叶无心自卷舒。已分此生终落拓,名山事业竟何如。
深山五月清无暑,露气漙空午夜寒。
草际鸣蛩更强聒,满怀秋思寄毫端。
柳底繁阴月易藏,无端寒露泣寒螀。
残秋莫坐空堂夜,二十五声点点长。
露下天高三径秋,东篱花放满枝头。西风吹急疏帘捲,人倚诗屏月射楼。
丝丝杨柳弄新晴,绿树阴中鸟自鸣。梦醒檐前闻铁马,叮咚声里卖花声。
博山熏尽鹧鸪斑,罗带同心不忍看。
莫近栏干听花雨,楼高无处着春寒。
早发赵家围,问舟彭蠡涯。每怀辄数日,一别不多时。
乍起无条语,初沾未釂卮。烟波风色远,鱼鸟看人痴。