白沙岸上相逢时,困倚栏干醉似泥。忽然听君诵新作,酒肉顿觉寒风吹。
今朝邂逅芜江涘,大轴蒙贶东城诗。雷惊电掣露怪变,山崩海泻能扶持。
令人壮观不知己,倦翼欲接青云飞。逸驾固当出尘滓,胡为一命东南驰。
洞庭波澜洗天吼,衡岳葱苍挂南斗。穷幽历险诗魂醒,不倦青衫困趋走。
屈原贾谊杜子美,白骨荒丘今在否。款骑瘦马一吊之,满眼斜阳入疏柳。
诗成寄我慎勿迟,侧望阳春活残朽。暂时离异何足论,酩酊江楼一樽酒。
南风吹炎蒸,岁望固已休。怒涛掀洞庭,信宿留归舟。
沙场万马放,大壑群龙投。阴灵孰尔职,曾无与天谋。
崩山作深潭,深潭变高丘。上天有号令,岂汝可自由。
朝蝇徒咂咂,暮蚊况啾啾。归兴邈以阻,触绪增新愁。
安得跨白鹿,山行肆悠悠。谁能守荒浦,泛险终何求。
川涨那堪雨,今朝喜晚晴。幽花萦露重,浊水止蛙鸣。
圩稻应全刈,村醪可强倾。吾虽无一亩,亦足慰馀生。
逸士骑鱼入沧海,石坛遗迹今犹在。桂烟散景夜寥寥,玉露凝华春璀璨。
重来旧隐经几年,挈笠携锄姓名改。主人不识何当留,墨洒梁尘烂星彩。
吾爱秋水阁,水影照采椽。莹碧不知极,定与银汉连。
荷花十丈开,白藕想如船。双鹤时一鸣,寒霄下回旋。
况复对羽客,岂异蓬莱仙。便当沽玉液,猛饮明月前。
人生不嗜此,何物能逃年。请君倾醉耳,松风奏薰弦。
身世能两忘,安用养浩然。梦觉事已殊,此道谁能全。
驰驱冠剑徒,百岁犹倒悬。深深下于地,冥冥高出天。
君语达已达,君歌玄复玄。大笑问刘子,细穷秋水源。
秋水源可到,更寄琳琅篇。
猛虎磨牙齿九州,祢生何事来揶。黄云屯屯宴宾客,故衣脱去更岑牟。
渔阳掺挝曲声苦,壮士衔悲寂无语。汉朝社稷四百年,海泻涛淙一抔土。
嗟哉鼓史狂而痴,天运往矣安能追。四方血战殊未已,三尺棁杖真何为。
君不见武昌之国鹦鹉洲,至今芳草含春愁。可行则行止则止,死无所益令人羞。
死无所益令人羞,黄祖曹公均一丘。
东冈送终毕,北堂待荣养。短箠跨羸驴,西风吹祖帐。
玉盘堆鲙缕,金船倒新酿。劝君当勇去,回首勿悽怆。
胸中五千卷,立事须少壮。扬名永不灭,孝节乃可尚。
长安集纷华,出处慎所向。肯为声色惑,一婢百金偿。
不知粉黛蠹,血气迷凋丧。胡为发斯言,期予以相将。
塞草白,塞日黄。埋沙无老骨,挂树有饥肠。安得长风生此夕,尽吹残魄返其乡。
卓哉子之师,见予心罔二。一笑割平生,萧然释重累。
命汝从予游,衣履常不匮。愿汝作乔松,愿汝齐无畏。
汝归必瞋喝,恐汝学业坠。师死殊铮铮,汝生宁愦愦。
我能亮汝心,见我多含泪。汝行不自繇,汝志不自遂。
所以咫尺隔,经月复经岁。我实愧汝师,汝颜不须愧。
饮啄匪自今,兹事况其最。勿笑修福人,修福良足贵。
夙生原是此中人,岭海迁流四九春。已幸还乡逾十载,黄沙点点旧姻亲。