谁能嗟叹光阴暮,岂复忧愁活计贫。忽忽不知头上事,
时时犹忆眼中人。早为良友非交势,晚接嘉姻不失亲。
最喜两家婚嫁毕,一时抽得尚平身。
云露青天月漏光,中庭立久却归房。
水窗席冷未能卧,挑尽残灯秋夜长。
头青眉眼细,十四女沙弥。夜静双林怕,春深一食饥。
步慵行道困,起晚诵经迟。应似仙人子,花宫未嫁时。
展开阅读全文
张君何为者,业文三十春。尤工乐府诗,举代少其伦。
为诗意如何,六义互铺陈。风雅比兴外,未尝著空文。
读君学仙诗,可讽放佚君。读君董公诗,可诲贪暴臣。
读君商女诗,可感悍妇仁。读君勤齐诗,可劝薄夫敦。
上可裨教化,舒之济万民。下可理情性,卷之善一身。
始从青衿岁,迨此白发新。日夜秉笔吟,心苦力亦勤。
时无采诗官,委弃如泥尘。恐君百岁后,灭没人不闻。
愿藏中秘书,百代不湮沦。愿播内乐府,时得闻至尊。
言者志之苗,行者文之根。所以读君诗,亦知君为人。
如何欲五十,官小身贱贫。病眼街西住,无人行到门。
展开阅读全文
履道坊西角,官河曲北头。林园四邻好,风景一家秋。
门闭深沈树,池通浅沮沟。拔青松直上,铺碧水平流。
篱菊黄金合,窗筠绿玉稠。疑连紫阳洞,似到白蘋洲。
僧至多同宿,宾来辄少留。岂无诗引兴,兼有酒销忧。
移榻临平岸,携茶上小舟。果穿闻鸟啄,萍破见鱼游。
地与尘相远,人将境共幽。泛潭菱点镜,沉浦月生钩。
厨晓烟孤起,庭寒雨半收。老饥初爱粥,瘦冷早披裘。
洛下招新隐,秦中忘旧游。辞章留凤阁,班籍寄龙楼。
病惬官曹静,闲惭俸禄优。琴书中有得,衣食外何求。
济世才无取,谋身智不周。应须共心语,万事一时休。
紫薇花对紫微翁,名目虽同貌不同。独占芳菲当夏景,
不将颜色托春风。浔阳官舍双高树,兴善僧庭一大丛。
何似苏州安置处,花堂栏下月明中。
庭前尽日立到夜,灯下有时坐彻明。
此情不语何人会,时复长吁一两声。
夜雪有佳趣,幽人出书帷。微寒生枕席,轻素对阶墀。
坐罢楚弦曲,起吟班扇诗。明宜灭烛后,净爱褰帘时。
窗引曙色早,庭销春气迟。山阴应有兴,不卧待徽之。
行摇云髻花钿节,应似霓裳趁管弦。艳动舞裙浑是火,
愁凝歌黛欲生烟。有风纵道能回雪,无水何由忽吐莲。
疑是两般心未决,雨中神女月中仙。