万木回环八九家,挑藤去去路欹斜。
无端杜宇催春急,叶落山头踯躅花。
两岸青帘箫鼓多,闲愁到此总消磨。
湖光十里平如掌,稳泛轻舟击楫歌。
杨妃睡未足,西子妆太华。
余妖媚东君,化为枝上花。
娇羞沁红玉,袅娜揉春霞。
少陵恐添愁,不欲诗句夸。
恰恰方池款竹斋,风摇窗扇掩还开。
无端半夜疏荷雨,更带秋声入梦来。
展开阅读全文
笙簧世所贵,正调多溺沉。
有人怀古心,临风理瑶琴。
一弹秋月高,忽觉开尘襟。
或疑涧泉声,忽作鸾凤吟。
得意自怡悦,子期难再寻。
铜壶一枝梅,尽可为知音。
一夜风吹恐不禁,晓来冷落已骎骎。
忍看病鹤和苔啄,空遣饥蜂绕竹寻。
稚子踌躇看不扫,老夫索莫坐微吟。
窗前最是关情处,拾片殷嗅掌心。
柴门尽日少蹄轮,坐对横窗数点春。
心向雪中偏暴白,影来月下亦精神。
十分洗尽铅华相,百劫修来贞洁身。
笑杀唐人风味短,不应唤作弄珠人。
匝地阴风黯淡天,怯寒时候只宜眠。
毡裘羔酒非吾事,自碾新茶和雪煎。
湖头春水千丈碧,湖堤嫋柳不盈尺。
唱歌女儿棹船回,惊起沙鸥对对立。
独对寒灯客梦孤,数声征雁下平芜。
古今多少难言事,笑指梅花解语无。