相闻凤城曲,相识粤城阴。赠我如兰芷,投君匪石心。
花田期素月,纸帐对鸣琴。别后如相忆,秋风寄短吟。
难谌惟帝,厥命孔赫。鉴于九有,显相有德。先宋九君,既南而微。
微不遂倾,世臣毗之。世臣之家,鄮山之下。岁时来归,旗节车马。
冯轼而趋,衮衣佩璜。其绶伊何,将相之章。雄城渠渠,黎庶如雨。
相臣戾止,耄倪咸喜。岂无公侯,孰能后昆。三相二王,国存与存。
谁其尸之,其德有始。既受多祜,又有孙子。钜海汤汤,朔风荒荒。
不沦于危,不显其光。孰云菑播,而不有穫。天将昌之,嘉徵允灼。
崇堂有庭,其左有槐。匪植而生,惟德是培。天实培之,或戕于人。
人力虽劳,其能胜天。南园膴膴,有萌期蘖。其本如达,靡有摧害。
始轧而卑,忽拔而穹。其兆斯何,宜卿宜公。明明天子,俊乂是使。
矧兹世家,王公之嗣。嗟尔君子,天休汝膺。何以占之,灵槐在庭。
沈尤村僻绝尘寰,千个筼筜水一湾。学道著书无个事,满庭黄叶对秋山。
渺矣澎湖屿,海中天一涯。岛开环四面,民聚约千家。
风剥山无树,潮侵石有花。捕鱼生计足,不解植桑麻。
何必问蓍龟,行藏自可期。但逢公道日,即是命通时。
乐善知无厌,操心幸不欺。岂能花下泪,长似去年垂。
疏树平桥还小溪,秋容古意两凄迷。坏幢老寺梁天监,高垄荒碑汉会稽。
塔屋镫寒青黯黯,径沙草软碧萋萋。前朝兴废无人语,独送残阳过水西。
枫林村酒好,使客醉初醒。云影驿傍树,月明溪上亭。
文章多旧藁,身世似浮萍。努力崇勋业,休教两鬓星。
小径升堂新筑沙,退朝无事还私衙。
谁移雪岭入我屋,老眼白日疑昏花。
坐游未觉足力倦,倏过野店仍山家。
浅溪舟胶集冻鸭,空谷屦响翔饥鸦。
狂风入林一搅动,零落玉蕊兼珠葩。
此时谁扫林下白,急欲往煮僧房茶。
忽然仰面见高寺,扣户还须持马挝。
长安十年走薄宦,对此似将尘土爬。
西湖寻僧天欲雪,苏子故事今人嗟。
清虚旧韵更可借,捧砚独无王子霞。
湘江无潮水,日夜一向流。
别心无彼此,两处各悠悠。
风流谁代子,虽有旧无双。欢酒言相送,愁弦意不降。
落花馥河道,垂杨拂水窗。海潮与春梦,朝夕广陵江。