汉规群玉府,东观近宸居。
诏许无双士,来观未见书。
皇文开万卷,家学陋三馀。
竹帛森延阁,星辰绕直庐。
诸生起孤贱,天子自吹嘘。
愿以多闻力,论思补帝裾。
腊梅开尽欲凋年,痛饮千江壁底眠。
江寒山瘦思亲友,归守平生二顷田。
西昌万户深篁竹,楚国无人知白玉。
欲附弦歌慰寂寥,弦断枯桐谁识曲。
樽前顾曲客姓周,学问东山继先流。
梅花恼人已落尽,真成何逊醉扬州。
我今颌底髭半白,背世□□学春秋。
此书百年锁蛛网,亦谓岁晚逢何休。
荀侯画谋取垂棘,之奇贪贤无处适。
大庾岭头烟雨中,万峰插天如剑直。
苦怀行李冰绕须,野店酒旗可试沽。
只今人才不易得,傥逢涤器试相如。
障羞半面依篁竹,随意淡妆窥野塘。
飘泊风尘少滋味,一枝犹傍故人香。
县楼三十六峰寒,王粲登临独倚阑。
清坐一番春雨歇,相思千里夕阳残。
诗来嗟我不同醉,别後喜君能自宽。
举目尽妨人作乐,几时归得钓鲵桓。
蝴蝶双双入菜花,日长无客到田家。
鸡飞过篱犬吠窦,知有行商来买茶。
雨后蟆颐山色开,玻瓈江清已可杯。绿荷红芰香四合,又入芙蓉城里来。
邂逅婆娑失少年,剧谈抵掌尚超然。
君犹拄笏看山去,我且披蓑听雨眠。
京洛分襟疑後会,江吴把酒悟前缘。
暂来忽去都如梦,疑是陈卿竹叶船。
团栾话里老庞衰,一妹仍从海浦来。
孤苦尚余史弟乐,如今虽病也眉开。
微生本渔樵,长日渺江海。
扣舷濯沧浪,尚说天宇隘。
朅来车马路,悒悒佳思败。
黄尘扑眉须,驱逐似偿债。
羸骖系逼仄,狂犬吠荒怪。
乡心入旅梦,一叶舞澎湃。
晨兴过墟市,喜有鱼虾卖。
眼明见清江,积雨助横溃。
褰裳唤扁舟,臲卼不胜载。
不辞野渡险,弄水聊一快!
卫足保明哲,忘忧助欢娱。
欣欣夏日永,媚我幽人庐。