芳草绿萋萋。断肠绝浦相思。山头人望翠云旗。蕙香佳酒君归。惆怅画檐双燕舞。东风吹散灵雨。香火冷残箫鼓。斜阳门外今古。
留仙初试砑罗裙。小腰身。可怜人。江国幽香,曾向雪中闻。
过尽东园桃与李,还见此,一枝春。
庾郎襟度最清真。挹芳尘。便情亲。南馆花深,清夜驻行云。
拼却日高呼不起,灯半灭,酒微醺。
莫邪三尺照人寒,试与挑灯仔细看。
且挂空斋作琴伴,未须携去斩楼兰。
刚者不坚牢,柔者难摧挫。不信张开口了看,舌在牙先堕。
已阙(quē)两边厢,又豁(huò)中间个。说与儿曹莫笑翁,狗窦(dòu)从君过。
坚硬的事物容易折断,而看起来柔软的事物往往生命力顽强。如果不相信就张开嘴看看,舌头完好无损牙齿却已脱落。
两边的槽牙已经掉光,中间的切齿也开了个大洞。孩子们不要笑我稀落的牙齿似狗洞,这洞可以供你们进出耍着玩呀!
阙:同“缺”。两边厢:两旁;两侧。儿曹:儿辈;孩子们。狗窦:狗洞。从:任凭。
发底青青无限春。落红飞雪谩纷纷。黄花也伴秋光老,何事尊前见在身。
书万卷,笔如神。眼看同辈上青云。个中不许儿童会,只恐功名更逼人。
娉娉闻道似轻盈。好佳名。也堪称。楚观云归,重见小樊惊。豆寇梢头春尚浅,娇未顾,已倾城。章台休咏旧青青。惹离情。恨难平。无事飞花,撩乱扑旗亭。不似刘郎春草小,能步步,伴人行。
钱塘江北百里余,涨沙不复生菰蒲。
沙田老桑出叶麤,江潮打根根半枯。
八月九月秋风恶,风高驾潮晚不落。
鼓声冬冬橹咿喔,争凑富春城下泊。
君家茅屋并城楼,不出山行不记秋。
越舶吴帆亦何故,今年明年来复去。
广陵形胜昔所闻,昆冈作轴江为门。
西来蜀道从万里,伏堆藏阜争崩奔。
盘挐蹙踏得江住,精铁一亩岿然存。
半潜屋牖半出户,鼍龟见背熊罴蹲。
我行平地是绝顶,叹息但以指爪扪。
谁言一水限南北,壅遏势极逾腾骞。
不然安得江南之山踊跃出,中流浮玉犹崷崒。
操权高视竞瓜分,岛夷索虏何烦述。
木兰水调更凄凉,延和小语尤苍猝。
周公卜雒贵坦平,亦言有德易以兴。
真人龙飞狐兔窘,御营周堑压芜城。
大明寺中老竹在,九曲池上新荷生。
君胡闻此不数往,地中顽矿烦嘲评。
自言家世西湖侧,惯闻洗土开南屏。
欲空息壤发幽秘,河曲定笑劳精诚。
君不见珊瑚玲珑石上吐,海底有山那可睹。
我昔寻幽径山上,曾傍苕溪弄菱桨。
南临天目指掌间,隔岭如闻笑言响。
年来清血断征衣,碧发丹颜日夕非。
便欲相期煮白石,与君晚入烟霞飞。
蒹葭苍,荳叶黄。
南村不见冈,北村十顷强。
东家车满箱,西家未上场。
荳叶黄,野离离。
鼠窟之,兔入畦。
豕母从豚儿,豕啼豚咿咿。
衔角复衔萁。荳叶黄,谷又熟。
翁媪衰,餔糜粥。
荳叶黄,叶黄不独荳。
白黍堪作酒,瓠大枣红皱。
荳叶黄,穰穰何膴膴。
腰镰独健妇,大男往何许。
官家教弓刀,要汝杀贼去。