朝日大风霜,寄事是交伤。叶落枝柯净,当自起棋张。
山中有乔木,入世苦太早。挺立五千年,精销形渐槁。
本根竞自伐,晨夕安能保。叶渺鸾鹤栖,干嗟虬龙倒。
感此寂无言,荒荒天地老。
几度寻春信,空归及暮鸦。试摇枝上雪,恐有夜来花。
望月穿深坞,迎风立浅沙。若同桃李发,谁肯到山家。
嫩红相逐上枝头,多少东风索我酬。春色似人看易老,年华如客去难留。
长因好景翻成恨,只恐香醪压得愁。深放黄金为酒盏,一城飞絮已悠悠。
醉笔题诗紫界墙,梅花零落扑衣裳。天香又杂杯中渌,春色还惊鬓上苍。
涉世何妨为白璧,流年未必抵黄粱。一吟起我平生志,今古冥冥出处忘。
秋日苦促短。
遥夜邈绵绵。
贫士感此时。
慷慨不能眠。
贫子语穷儿。
无钱可把撮。
耕自不得粟。
采彼北山葛。
箪瓢恒日在。
无用相呵喝。
和靖风流百世长,吟魂依旧化幽芳。
已枯半树风烟古,才放一花天地香。
不肯面随春冷暖,只将影共月行藏。
悬知骨法清如计,传得仙人服玉方。