相见忽秋初,言诗足起予。身虽披坏衲,手未释群书。
双径云多润,诸山木易疏。此心超万古,禅诵特其馀。
北风日以劲,古道无人行。阳坡树已黄,阴崖草犹青。
四时相代谢,谁为此枯荣。揽衣坐幽磴,下有流泉声。
听之不成调,挹之有馀清。悠悠京洛尘,污人头上缨。
蛱蝶飞飞花映窗,流莺恰恰柳垂江。
出墙老竹青千个,泛浦轻鸥白一双。
暖日暄风酣独卧,来牛去马乱相撞。
江山指点非无句,谁致先生酒百缸。
半开半谢花相催,江水东流不复回。
扶杖江头看花树,不知笑向酒家来。
对户一株梅。
新花落故栽。
燕拾还莲井。
风吹上镜台。
娼家怨思妾。
楼上独徘徊。
啼看竹叶锦。
簪罢未能裁。
春山佳气多,白云满芳树。
幽径绝尘踪,落花映深户。
微雨洒林落,东风长兰步。
之子招不来,沧洲日将暮。
柳阴深处觅新凉,百顷玻璃澹夕阳。閒把渔竿自垂钓,白莲花底起鸳鸯。
云外群山绾翠螺,马蹄长是客中过。关河树色秋光近,驿路蝉声晚更多。
千古心期空皓首,百年人事等沧波。自惭薄劣频趋走,几度因风想玉珂。
受降城必破,回落陇头移。蕃道北海北,谋生今始知。
秋山积雨清浮埃,晓日照耀金银开。草堂阴深冷竹树,石梁滑澾攲莓苔。
千峰苍翠净如拭,白云不放枫叶赤。何人艇子出清江,水落山高如赤壁。
昨夜天寒霜露零,山人不归猿鹤惊。孤松三径依旧在,僮仆正迟陶渊明。