每年每遇清明节,把酒寻花物地忙。
今日江头衰病起,神前新火一炉香。
悄悄瞻青壁,悠悠瞩翠林。
流莺无一事,声远薜萝阴。
帝眷三朝辅弼臣,诏颁禁籞燕慈均。已惊贵老恩荣厚,重叹优贤礼意新。
使至屡闻天上语,酒酣想见洞中春。太平无事忘情久,更接人间事了人。
高天之有文,星辰艳穷碧。
厚地之有文,草木秀野色。
草木既无辞,星辰亦难测。
岂侔人之文,五经为艺极。
五经主者何,岂非至圣力。
三才久虚位,待我先师宅。
秘亦穷经者,自谓入阃閾。
天地无逃数,世人犹自惑。
代移文不移,宜在弟子职。
薰香达诚悃,滴酒沥胸臆。
瞿然见威容,长林耸坟侧。
篱外花如海,閒轩小寝惊。最先闻杜宇,更觉近清明。
云怒必为雨,风和拗得晴。阿芬甘劣我,笑里恰诗成。
遥遥疏柳带长汀,山色朝来一抹青。春在雨中人不见,杜鹃啼与落花听。
异音来骠国,初被奉常人。才可宫商辨,殊惊节奏新。转规回绣面,曲折度文身。舒散随鸾吹,喧呼杂鸟春。襟衽怀旧识,丝竹变恒陈。何事留中夏,长令表化淳。
令节传龙蜡,君恩赐近臣。
乍烯烟尚短,初出焰犹新。
照耀王侯第,欢呼里巷民。
谁知蓬荜下,还有聚萤人。
江头杨柳暗藏鸦,江上鹅儿浴浅沙。
早起一风如此恶,路旁落尽刺桐花。
春雨暗长林,春朝花气侵。湿云山径小,烟树草堂深。
有恨曾留梦,无言好付琴。阴晴殊未定,予亦复何心。