仆本炎峤士,畴昔游幽燕。幽燕俨神都,宫阙与天连。
青琐复金马,簪绂何蝉联。策骏上金台,抗手怀高贤。
行行历黍谷,慷慨将谈天。南归三十载,此路空悠然。
岂伊道里隔,苦寒不敢前。
西方金仙化,寂灭性长存。维摩有家室,乃入不二门。
圣贤在忧济,于此未暇论。嗟彼猥鄙儒,讥驳徒嚣喧。
操舟苦风浪,如何笑轮辕。儒术不自尽,如何谤世尊。
崇冈生椅梧,阴谷繁荆棘。民降道已微,登庸皆邪慝。
闻有猴而冠,亦见虎而翼。正道自悠然,多营转促逼。
积丘畏蚁穴,朽厦繇蠹蚀。邈矣夔龙俦,天运良不测。
中洲未归客,伫立赤花洲。日动绿槐影,闻君骄紫骝。
绛纱傅郑子,黄石待张侯。肯以青云器,随余汗漫游。
些儿顽石些儿水,画工撑眸几睥睨。
忽然心孔开一竅,呼吸掇来归幅纸。
白发黄冠逞神通,手把武夷提得起。
大槐宫中作蝼蚁,醒来闻此心豁喜。
芒鞋竹杖一弹指,三十六峰落眉尾。
魏王岂是中秋死,玉骨犹存香迤逦。
八百年来觅只鹤,一举直上三万里。
半杯浇湿曾孙齿,幔亭遗事落人耳。
新村渡头拽转蓬,寒猿声落青烟里。
老松今已几年梢,毛竹于今复生米。
岩上无人花自红,幽鸟自鸣鸣自止。
笑将铁笛起清风,白云飞过看无踪。
夜来月影挂梧桐,莓苔满地绿容容。
丹崖高处药炉空,洞前云深千万重。
我亦偶来还自去,一夜潇潇江上雨。
飞廉怒答满空雪,天柱峰前飞柳絮。
春昼花明日暖,夏天柳暗风凉。
秋桂月中藏影,冬梅雪里飘香。
夜色渺无际,廓然清我心。夜香一枝放,翻嫌昵我襟。
夜气满太虚,间诵香溪箴。
传得全婴术,提携日满门。滋调同乳哺,和育似春温。
药施君臣剂,功深父母恩。好移堂下杏,栽植近东垣。
漠北单于耽射猎,云中都护拥旌旄。征夫泪堕故乡远,戍角声悲寒月高。
绝塞冰霜侵剑戟,阴山鬼火照蓬蒿。从来百战轻生死,独倚辕门感二毛。
未息吴中战,宁闻燕市歌。一官身事重,长夜国忧多。
古道淹骐骥,秋山老薜萝。趋朝成百感,风色动鸣珂。